When women were birds : fifty-four variations on voice

نویسنده محبوب پناهگاه با اثری برمی‌گردد که منفجر می‌شود و مبهوت می‌شود، روشن می‌شود و تجلیل می‌کند

مادر تری تمپست ویلیامز به او گفت: "من تمام دفترچه هایم را برای شما می گذارم، اما باید به من قول دهید که تا زمانی که من نروم به آنها نگاه نخواهید کرد."

خوانندگان خاطرات نمادین و غیر متعارف ویلیامز، پناهگاه< /I>، آن مادر را خوب به خاطر بسپار. او یکی از قبیله بزرگ مورمون ها در شمال یوتا بود که در نتیجه آزمایش هسته ای در نوادا در نزدیکی آن دچار سرطان شد. برای ویلیامز شوکه کننده بود که متوجه شد مادرش دفترهای خاطرات را نگه داشته است. اما نه به اندازه آنچه که وقتی زمان خواندن آنها رسید، شوکه کننده نیست.

\"آنها دقیقاً همان جایی بودند که او می گفت: سه قفسه از کتاب های پارچه ای زیبا ... اولین مجله را باز کردم. خالی بود. مجله دوم را باز کردم. خالی بود. من سومی را باز کرد. آن هم خالی بود... قفسه پشت قفسه، تمام دفترهای خاطرات مادرم خالی بود.

The beloved author of Refuge returns with a work that explodes and startles, illuminates and celebrates

Terry Tempest Williams's mother told her: "I am leaving you all my journals, but you must promise me you won't look at them until after I'm gone."

Readers of Williams's iconic and unconventional memoir, Refuge, well remember that mother. She was one of a large Mormon clan in northern Utah who developed cancer as a result of the nuclear testing in nearby Nevada. It was a shock to Williams to discover that her mother had kept journals. But not as much of a shock as what she found when the time came to read them.

"They were exactly where she said they would be: three shelves of beautiful cloth-bound books . . . I opened the first journal. It was empty. I opened the second journal. It was empty. I opened the third. It too was empty . . . Shelf after shelf after shelf, all of my mother's journals were blank." What did Williams's...