When Doctors Get Sick

وقتی یک پزشک بیمار می شود، وضعیت او تغییر می کند. دیگر نقش او به عنوان ناشی از doctus جریمه نمی شود. ه. ، آموخته است، اما همانطور که از patiens، فعل متواضع، patior، i. ه. رنج کشیدن، با تمام پذیرش غیرفعال درد که فعل بر آن دلالت دارد. از pass us، فعل ماضی، کلمه شور را با طیف گسترده اشارات احساسی، از شهوت حیوانی گرفته تا مصائب شهدا دریافت می کنیم. این دلالت و نه دلالت کلمه است که تغییر وضعیت را تعریف می کند. وقتی یک پزشک به اندازه کافی بیمار است که در بیمارستان بستری شود، دیگر نمی تواند دستور بنویسد. دستوراتی در مورد او نوشته می شود و او را از کنترل وضعیت خود خارج می کند. یکی غزلی از سکانس دبلیو اچ. اودن به نام «جستجو» را به یاد می‌آورد که با این سطرها پایان می‌یابد: متأسفانه وضعیتشان این بود: نباید داروی مسموم‌کننده داد، یک دستگاه خوب وسوسه‌انگیز، و نه تفنگی را به سوراخ مالیخولیایی داد. این بیان معقولی از شک‌گرایی و عقل‌گرایی قرن بیستم است. تقریبا تمام ادبیات پزشکی از دیدگاه پزشک نوشته شده است. فقط تعداد کمی از نویسندگان آموزش دیده پزشکی - یکی به بخش شش چخوف فکر می کند - توانست پاسخ بیمار را به وضعیت خود در بر بگیرد. صدای بیماران تا قرن بیستم چندان مشهود نبود، اما نمونه اولیه آن، «ارادت‌های جان دان به مناسبت‌های اضطراری» (1624) است.

When a doctor gets sick, his status changes. No longer is his role de­ fined as deriving from doctus, i. e. , learned, but as from patiens, the present participle of the deponent verb, patior, i. e. , to suffer, with all the passive acceptance of pain the verb implies. From pass us, the past participle, we get the word passion, with its wide gamut of emotional allusions, ranging from animal lust to the sufferings of martyrs. It is the connotation, not the denotation, of the word that defines the change of status. When a doctor is sick enough to be admitted to a hospital, he can no longer write orders; orders are written about him, removing him from control of his own situation. One recalls a sonnet from W. H. Auden's sequence, The Quest, which closes with the lines: Unluckily they were their situation: One should not give a poisoner medicine, A conjuror fine apparatus, Nor a rifle to a melancholic bore. That is a reasonable expression of twentieth-century skepticism and ra­ tionalism. Almost all medical literature is written from the doctor's point of view. Only a few medically trained writers-one thinks of Chekhov's Ward Six-manage to incorporate the patient's response to his situa­ tion. Patients' voices were not much in evidence until well into the twentieth century, but an early example is John Donne's Devotions upon Emergent Occasions (1624).