What Is a Jewish Classicist?: Essays on the Personal Voice and Disciplinary Politics

در سال‌های اخیر، هیچ مسئله‌ای وجود نداشته است که دانشگاه و نقش آن در جامعه را شدیدتر از سیاست شخصی نهادهای آن تشنج کرده باشد: چه کسی به آموزش دسترسی دارد؟ چگونه که شما هستید، آنچه را مطالعه می‌کنید و چگونه را تغییر می‌دهد. با آن درگیر هستید؟ بورس تحصیلی چگونه سیاست جامعه را منعکس می کند – چگونه باید؟ این مقالات جدید از یکی از شناخته شده ترین دانشمندان یونان باستان سهمی تازه و تحریک آمیز به این بحث ها ارائه می دهد.

کلاسیسین یهودی چیست؟ تحلیل می کند که چگونه صدای شخصی یک محقق در دانش پژوهی نقش ایفا می کند، چگونه دین و هویت فرهنگی در یک رشته دانشگاهی عمل می شود، و چگونه ترجمه، قلب هر تعامل با ادبیات دوران باستان، یک عمل دگرگون کننده است. این کتاب موضوعی، جذاب، وحیانی، دیدگاهی دقیق و شخصی را در مورد اینکه چگونه و چرا مطالعه دوران باستان به چنین میدان جنگی در فرهنگ معاصر تبدیل شده است، باز می کند.

مقاله اول به این می‌پردازد که چگونه دانشگاهیان می‌توانند و باید درباره خودشان صحبت کنند، و چگونه چنین موقعیتی بر کار یک محقق تأثیر می‌گذارد – آیا هر کسی می‌تواند به او بگوید. داستان خود را با خودآگاهی، پیچیدگی و مراقبت کافی؟ مقاله دوم، که عنوان کتاب را می‌دهد، رویکردی اجتماعی-انسان‌شناسانه‌تر به این رشته دارد و می‌پرسد که چگونه الگوهای شمول و طرد، استراتژی‌های شناسایی و شناسایی آن، به شکل‌گیری رشته کلاسیک کمک کرده‌اند. این تحقیق اولیه به یک تاریخ شگفت‌انگیز تغییر باز می‌شود – اینکه چگونه یهودیان برای سال‌ها از این رشته کنار گذاشته شدند، اما به تدریج پس از جنگ جهانی دوم راحت‌تر در آن ادغام شدند. این به نوبه خود سؤالات دشواری را برای تمرکز فعلی بر نژاد و رنگ به عنوان جنبه های تعیین کننده هویت شخصی و در مورد اینکه چگونه دانشگاه بازتاب یا کمک به سیاست های گسترده تر جامعه دارد، ایجاد می کند. مقاله سوم رویکرد تاریخی متفاوتی دارد و به زیرساخت یا فناوری این رشته از طریق یکی از شیوه های یکپارچه و قدیمی آن، یعنی ترجمه نگاه می کند. این بحث می‌کند که چگونه ترجمه، به دور از اینکه یک تکنیک صرف باشد، یک فعالیت دگرگون‌کننده است که به هر کلاسیک نویس کمک می‌کند تا آن‌طور که هست باشد. در واقع، هر نسلی به ترجمه های خاص خود نیاز دارد زیرا هر دوره رابطه خود را با دوران باستان بازتعریف می کند.

In recent years, there has been no issue that has convulsed academia and its role in society more stridently than the personal politics of its institutions: who has access to education? How does who you are change what you study and how you engage with it? How does scholarship reflect the politics of society – how should it? These new essays from one of the best-known scholars of ancient Greece offer a refreshing and provocative contribution to these discussions.

What is a Jewish Classicist? analyses how the personal voice of a scholar plays a role in scholarship, how religion and cultural identity are acted out within an academic discipline, and how translation, the heart of any engagement with the literature of antiquity, is a transformational practice. Topical, engaging, revelatory, this book opens a sharp and personal perspective on how and why the study of antiquity has become such a battlefield in contemporary culture.

The first essay looks at how academics can and should talk about themselves, and how such positionality affects a scholar's work – can anyone can tell his or her own story with enough self-consciousness, sophistication and care? The second essay, which gives the book its title, takes a more socio-anthropological approach to the discipline, and asks how its patterns of inclusion and exclusion, its strategies of identification and recognition, have contributed to the shape of the discipline of classics. This initial enquiry opens into a fascinating history of change – how Jews were excluded from the discipline for many years but gradually after the Second World war became more easily assimilated into it. This in turn raises difficult questions for the current focus on race and colour as the defining aspects of personal identification, and about how academia reflects or contributes to the broader politics of society. The third essay takes a different historical approach and looks at the infrastructure or technology of the discipline through one of its integral and time-honoured practices, namely, translation. It discusses how translation, far from being a mere technique, is a transformational activity that helps make each classicist what they are. Indeed, each generation needs its own translations as each era redefines its relation to antiquity.