Weltordnung in der Revision: Die deutsche Politik zu der Reform des Sicherheitsrates 1990-2005

ترکیب شورای امنیت سازمان ملل متحد که در ساختار و تصمیم گیری آن با توزیع قدرت پس از جنگ جهانی دوم مطابقت دارد، دیگر به روز به نظر نمی رسد. پس از سال 1990، ارتباط فزاینده این نهاد با فقدان حقوق تصمیم‌گیری و تصمیم‌گیری مشترک برای بازیگران منطقه‌ای و قدرت‌های بزرگ «غیر مشمول» همراه شد. این مشکل به ویژه بر قدرت مرکزی اروپا آلمان تأثیر می گذارد، که پس از درگیری شرق و غرب - صرف نظر از ادعای اتحادها برای مشارکت همه جانبه در مأموریت های خارجی - نسبت به کشورهای شریک موجود در شورا از حقوق محدودتری برای تصمیم گیری مشترک در حاکمیت امنیتی برخوردار است. . تعهد فزاینده به اصلاح بدنه تحت حکومت‌های کهل و شرودر، اما همچنین تلاش‌های بازیگران «ممتاز» برای حفظ وضعیت موجود، نشان‌دهنده ارتباط بالاترین نهاد سازمان ملل و ماهیت متضاد ذاتی سیاست بین‌الملل بر نفوذ و تصمیم‌گیری است. حقوق. اوا ماریکه اشمیت شانس های آلمان را با توجه به اصلاحات شورا بررسی می کند، که به عنوان عنصری از سیاست خارجی جدید آلمان در کانون تحلیل های علوم سیاسی قرار دارد، اما همچنین می تواند در زمینه علاقه اساسی آلمان به برابری در اروپا دیده شود. -کنسرت آتلانتیک.

​Die Zusammensetzung des Sicherheitsrates der Vereinten Nationen, der in seiner Struktur und Entscheidungsfindung der Machtverteilung nach dem Zweiten Weltkrieg entspricht, erscheint heute nicht mehr zeitgemäß. Nach 1990 geht die gestiegene Relevanz des Gremiums mit mangelnden Entscheidungs- und Mitspracherechten regionaler Akteure und „nichtinkludierter“ Großmächte einher. Diese Problematik betrifft insbesondere die europäische Zentralmacht Deutschland, welche nach dem Ost-West-Konflikt – ungeachtet der Ansprüche der Verbünden auf eine umfassende Partizipation bei den Auslandseinsätzen – im Sicherheitsregieren über eingeschränktere Mitentscheidungsrechte als die in den Rat eingeschlossenen Partnerstaaten verfügt. Ein zunehmendes Engagement für eine Reform des Gremiums unter den Regierungen Kohl und Schröder, jedoch auch die Versuche „privilegierter“ Akteure, den Status quo zu erhalten, verdeutlichen die Relevanz des höchsten VN-Gremiums sowie die der internationalen Politik inhärente Konfliktivität um Einfluss und Entscheidungsrechte. Eva Mareike Schmitt untersucht die Chancen Deutschlands hinsichtlich der Reform des Rates, die als Element der Neuen deutschen Außenpolitik im Fokus politikwissenschaftlicher Analysen steht, jedoch ebenfalls im Kontext des deutschen Grundinteresses an der Parität innerhalb des europäisch-atlantischen Konzertes zu sehen ist.