Wellbeing, Equity and Education: A Critical Analysis of Policy Discourses of Wellbeing in Schools

این کتاب به طور انتقادی گفتمان‌های متعدد رفاه را در رابطه با اهداف ترکیبی مدرسه بررسی می‌کند. این کتاب با اقتباس از یک مطالعه اسکاتلندی، پیچیدگی گفتمانی را از هم جدا می کند تا بهتر بفهمد که چه چیزی به نام بهزیستی ممکن است اتفاق بیفتد، و به ویژه، چگونه رفاه با یادگیری در مدارس مرتبط است. این کتاب با این استدلال که گفتمان‌های آموزشی تحت الشعاع گفتمان‌های گروه‌های دیگر قرار گرفته است، به بررسی اهداف سیاسی و ایدئولوژیکی می‌پردازد که می‌تواند توسط گفتمان‌های مختلف رفاه حمایت شود. همچنین از داده‌های مصاحبه استفاده می‌کند تا نشان دهد معلمان و بازیگران خط‌مشی چگونه گفتمان‌های خط‌مشی را پذیرفته‌اند، یا آن‌طور که در کار خود از آن‌ها معنا می‌کنند، دوباره شکل می‌دهند و آن‌ها را بازسازی می‌کنند.
هنگام پرداختن به پاسخ‌های مدارس به نابرابری‌ها، بحث‌ها اغلب در چارچوب رفاه مطرح می‌شوند. با این حال، رفاه به عنوان یک مفهوم در بین رشته‌های دانشگاهی و حرفه‌ای مانند فلسفه، روان‌شناسی، ارتقای سلامت و مراقبت‌های اجتماعی به طور ضعیفی تعریف شده و به طور متفاوتی درک شده است. با این وجود، مفاهیم مثبت جهانی آن اجازه می دهد تا تغییرات سیاستی بدون چالش ایجاد شود. اقدامات قدرتمندی را می توان از طریق استفاده از واژگان نرم انجام داد زیرا گفتمان رفاه، مداخله مدارس در جنبه های شخصی زندگی کودکان را مشروع می کند. همانطور که مربیان در سراسر جهان بر سر معنا و هدف مدرسه مبارزه می کنند، گفتمان های رفاه می توانند در حمایت از برنامه های مختلف بسیج شوند. این کتاب نشان می دهد که چگونه این امر خطرات و فرصت هایی برای برابری در آموزش دارد. رویکرد قابلیت آمارتیا سن برای ارائه راهی به جلو استفاده می‌شود که در آن می‌توان درک‌های مختلف از بهزیستی را با هم جمع کرد و دیدگاهی را ارائه داد که آزادی‌های جوانان در آموزش و آزادی‌های آنها را که از طریق آموزش به دست می‌آیند، افزایش می‌دهد.

This book critically examines multiple discourses of wellbeing in relation to the composite aims of schooling. Drawing from a Scottish study, the book disentangles the discursive complexity, to better understand what can happen in the name of wellbeing, and in particular, how wellbeing is linked to learning in schools. Arguing that educational discourses have been overshadowed by discourses of other groups, the book examines the political and ideological policy aims that can be supported by different discourses of wellbeing. It also uses interview data to show how teachers and policy actors accepted, or re-shaped and remodelled the policy discourses as they made sense of them in their own work.
When addressing schools’ responses to inequalities, discussions are often framed in terms of wellbeing. Yet wellbeing as a concept is poorly defined and differently understood across academic and professional disciplines such as philosophy, psychology, health promotion, and social care. Nonetheless, its universally positive connotations allow policy changes to be ushered in, unchallenged. Powerful actions can be exerted through the use of soft vocabulary as the discourse of wellbeing legitimates schools’ intervention into personal aspects of children’s lives. As educators worldwide struggle over the meaning and purpose of schooling, discourses of wellbeing can be mobilised in support of different agendas. This book demonstrates how this holds both dangers and opportunities for equality in education. Amartya Sen’s Capability Approach is used to offer a way forward in which different understandings of wellbeing can be drawn together to offer a perspective that enhances young people’s freedoms in education and their freedoms gained through education.