Wege der Verantwortung: Husserls Phänomenologie als Gang durch die Faktizität

این اثر از مفهوم مسئولیت هوسرل به عنوان سرنخ راهنمایی برای روشن شدن درک خود از پدیدارشناسی به عنوان یک "علم دقیق" استفاده می کند. مفهوم مسئولیت هوسرل که در اصل درخواست پاسخگویی رادیکال و پایه نهایی در زمینه نظریه فلسفی بود، سرانجام در فلسفه خود نوسازی انسان به اوج خود رسید. این تلوس فلسفی مسئولیت نهایی خود، که با تلاش برای اصلاح فرهنگی نیز تقویت می‌شد، برای هوسرل در زمینه‌ای متعالی از خود گواه بودن شفاف، یکسانی زبانی و آرمان‌گرایی فراتاریخی تحقق یافت.
نویسنده با اشاره به خوانش جی.دریدا از هوسرل نشان می‌دهد که عناصری که پدیدارشناسی نمی‌تواند مسئولیت آن‌ها را بر عهده بگیرد - بیرونی، انفعال و اقتضایی - نه تنها به فرآیند پایان ناپذیر کار شدن تحویل داده می‌شوند. اما برای کوشش پدیدارشناختی خود سازنده باقی می ماند. این امر در زبان‌شناسی اجتناب‌ناپذیر پدیدارشناسی، «جهان‌سازی ثانویه» آن، همانطور که در پروژه مدیتیشن دکارتی ششم E. Fink تصور می‌شود، آشکار می‌شود. در چارچوب این زبان‌شناسی، این قدرت انفجاری استعاره است که باز بودن را تضمین می‌کند، که رسالت پدیدارشناسی را به انجام می‌رساند تا در ذات خود مسئولیت فضای تخطی را به عهده بگیرد.

This work employs Husserl's concept of responsibility as a guiding clue for the clarification of the self-understanding of phenomenology as a `rigorous science'. Originally an appeal for radical accountability and ultimate foundation in the field of philosophical theory, Husserl's concept of responsibility culminated finally in a philosophy of human self-renewal. This philosophical telos of ultimate self-responsibility, which was also fuelled by a striving towards cultural reform, was realised for Husserl in a transcendental field of transparent self-evidence, linguistic univocity and transhistorical ideality.
With reference to J. Derrida's reading of Husserl, the author shows, that the elements singled out as those for which phenomenology cannot assume responsibility - exteriority, passivity and contingency - are not only delivered over to the interminable process of being worked upon, but remain rather constitutive for the endeavour of phenomenologising itself. This becomes manifest in the inevitable linguisticality of phenomenology, its `secondary enworlding', as it is conceived in E. Fink's project of the VIth Cartesian Meditation. In the context of this linguisticality it is the explosive power of the metaphor, which vouches for the openness, that fulfils the mission of phenomenology to carry in its innermost nature responsibility for a space of transgression.