Ways of Going Home

رمان درخشانی از آلخاندرو زامبرا، "منادی موج جدیدی از داستان‌های شیلیایی" (مارسلا والدز، ملت)

راه‌های بازگشت به خانه با یک زلزله آغاز می‌شود که از چشم یک پسر بچه نه ساله ناشناس دیده می‌شود. او در یک ساختمان مسکونی بی‌نظیر طبقه متوسط ​​در مایپو، شهری در حومه سانتیاگو، شیلی، زندگی می‌کند. وقتی همسایه‌ها یک شبه بیرون می‌روند، قهرمان اولین نگاهش به کلودیا، دختر بزرگ‌تری می‌افتد که از او می‌خواهد از عمویش رائول جاسوسی کند. در بخش دوم، قهرمان داستان نویسنده رمان است. در بخش اول آغاز شد پدرش مردی کم حرف است که ادعا می کند غیرسیاسی است، اما بی سر و صدا "تا چه حد" نویسنده مطمئن نیست" با رژیم پینوشه همدردی می کند. تأملات او در مورد پیشرفت رمان و زندگی خودش «که به طرز شگفت انگیزی شبیه زندگی قهرمان رمانش است» بخیه خام داستان و واقعیت را آشکار می کند.
راه‌های بازگشت به خانه بین نویسنده و شخصیت، گذشته و حال تغییر می‌کند و با غم و اندوه در تاریخ یک ملت و نسلی که خیلی دیر به دنیا آمده است، تأمل می‌کند. راوی می گوید، خواندن و نوشتن را یاد گرفته اند در حالی که والدین آنها همدست یا قربانی شده اند. این رمان شخصی‌ترین رمان الخاندرو زامبرا، مهم‌ترین نویسنده شیلیایی پس از روبرتو بولائو است.

A brilliant novel from Alejandro Zambra, “the herald of a new wave of Chilean fiction” (Marcela Valdes, The Nation)

Ways of Going Home begins with an earthquake, seen through the eyes of an unnamed nine-year-old boy. He lives in an undistinguished middle-class housing development in Maipu, a town in the suburbs of Santiago, Chile. When the neighbors camp out overnight, the protagonist gets his first glimpse of Claudia, an older girl who asks him to spy on her uncle Raul.В 
     In the second section, the protagonist is the writer of the novel begun in the first section. His father is a man of few words who claims to be apolitical but who quietly sympathized—to what degree, the author isn’t sure—with the Pinochet regime. His reflections on the progress of the novel and on his own life—which is strikingly similar to the life of his novel’s protagonist—expose the raw suture of fiction and reality.
Ways of Going Home switches between author and character, past and present, reflecting with melancholy and rage on the history of a nation and on a generation born too late—the generation who, as the author-narrator puts it, learned to read and write while their parents became accomplices or victims. It is the most personal novel to date from Alejandro Zambra, the most important Chilean author since Roberto Bolaño.