War Time: Temporality and the Decline of Western Military Power

ادراک از زمان در شکست‌های اخیر ارتش غرب نقش داشته است

«انحطاط غرب» بار دیگر موضوع مکرر گمانه‌زنی است. غالباً به عنوان یکی از عناصر کاهش ادعایی، متوالی جنگ‌های طولانی و ناموفق ذکر می‌شود که مهم‌ترین آن جنگ‌هایی است که در دهه‌های اخیر توسط ایالات متحده به راه افتاده است. این کتاب توسط سه کارشناس نظامی دانمارکی نه تنها اعتبار این گمانه‌زنی‌ها را بررسی می‌کند، بلکه می‌پرسد چرا غرب، به‌ویژه اثربخشی نظامی آن، ممکن است در حال افول تلقی شود.

زمان‌گرایی مفهوم مرکزی است که مجموعه‌ای از موارد را به هم پیوند می‌دهد. شکستگی‌های ساختاری که غرب را به ظاهر محدود به عضله می‌کند: از نظر فناوری و قدرت نظامی بسیار قدرتمند اما از نظر استراتژیک شکننده است. نویسندگان می گویند که این موقتی از سه بعد به هم مرتبط تشکیل شده است: مسیرها، ادراکات و سرعت.

اول، جوامع غربی تمایل دارند زمان را به عنوان یک مسیر خطی نگاه کنند که بیشتر بر رویدادهای اخیر و جاری تمرکز می کند و پیشرو است. به قاب بندی تاریخ به عنوان داستانی از ظهور و افول. نویسندگان بررسی می‌کنند که آیا سقوط اجتناب‌ناپذیر قبلاً اتفاق افتاده است، در جریان است یا هنوز در آینده است.

درک زمان نیز در فرهنگ‌ها و دوره‌ها متفاوت است و فعالیت‌های سیاسی-اجتماعی، از جمله جنگ را شکل می‌دهد. برای مثال، دشمن را می توان متعلق به زمان دیگری دانست (عقب مانده یا بربر). و جنگ را می‌توان به‌عنوان دوره‌ای یا استثنایی در نظر گرفت، که به شکل‌گیری تمایل عمومی برای پذیرش پیامدهای خشونت‌آمیز و غم‌انگیز آن کمک می‌کند.

سرعت جنگ یکی دیگر از عوامل شکل‌دهنده سیاست‌ها و اقدامات است. جوامع غربی بر سرعت تاکید دارند: هر چه جنگ کوتاه‌تر باشد بهتر است، حتی اگر نتیجه بلندمدت ناموفق باشد. از قضا، یکی از کم موفقیت‌ترین جنگ‌های جهان غرب نیز طولانی‌ترین جنگ آمریکا در افغانستان بوده است.

این کتاب منحصربه‌فرد ارزیابی انتقادی از تکامل و آینده قدرت نظامی غرب است. این بینش بسیار مورد نیاز را در مورد پتانسیل تجدید سیاسی و نهادی غرب کمک می کند.

Perceptions of time contributed to recent Western military failings

The “decline of the West” is once again a frequent topic of speculation. Often cited as one element of the alleged decline is the succession of prolonged and unsuccessful wars—most notably those waged in recent decades by the United States. This book by three Danish military experts examines not only the validity of the speculation but also asks why the West, particularly its military effectiveness, might be perceived as in decline.

Temporality is the central concept linking a series of structural fractures that leave the West seemingly muscle-bound: overwhelmingly powerful in technology and military might but strategically fragile. This temporality, the authors say, is composed of three interrelated dimensions: trajectories, perceptions, and pace.

First, Western societies to tend view time as a linear trajectory, focusing mostly on recent and current events and leading to the framing of history as a story of rise and decline. The authors examine whether the inevitable fall already has happened, is underway, or is still in the future.

Perceptions of time also vary across cultures and periods, shaping socio-political activities, including warfare. The enemy, for example, can be perceived as belong to another time (being “backward” or “barbarian”). And war can be seen either as cyclical or exceptional, helping frame the public’s willingness to accept its violent and tragic consequences.

The pace of war is another factor shaping policies and actions. Western societies emphasize speed: the shorter the war the better, even if the long-term result is unsuccessful. Ironically, one of the Western world’s least successful wars also has been America’s longest, in Afghanistan.

This unique book is thus a critical assessment of the evolution and future of Western military power. It contributes much-needed insight into the potential for the West’s political and institutional renewal.