War Powers: The Politics of Constitutional Authority

مداخله‌های مسلحانه در لیبی، هائیتی، عراق، ویتنام و کره، رئیس‌جمهور و کنگره آمریکا را با یک سوال اساسی در مورد تفسیر قانون اساسی به چالش می‌کشد: آیا رئیس‌جمهور یا کنگره دارای اختیارات قانون اساسی برای کشاندن کشور به جنگ هستند؟ قدرت های جنگ استدلال می کند که قانون اساسی یک پاسخ قانونی واحد به این سوال ارائه نمی دهد. اما ساختار و ارزش‌های آن نشان‌دهنده چشم‌اندازی از یک سیاست قانون اساسی است که به خوبی کار می‌کند، چشم‌اندازی که خود شاخه‌های حکومت را قادر می‌سازد تا پاسخ‌های خوبی برای این سؤال در شرایط زمانه خود ایجاد کنند.

ماریا زایزبرگ نشان می‌دهد که آنچه مهم است این نیست که شعب برای همه شرایط یک توافق قانونی را تصویب کنند، بلکه مهم این است که آنها تا چه اندازه ظرفیت های حاکمیتی متمایز خود را بر کار تفسیری خود در زمینه اعمال می کنند. از آنجایی که شعب به طور مشروع به مسائل مربوط به قانون اساسی به روش های مختلف برخورد می کنند، تعارضات تفسیری بین آنها گاهی اوقات می تواند نشان دهنده یک سیاست تفسیری موفق و نه ناقص باشد. زایزبرگ در مورد مجموعه ای از استانداردهای متمایز قانون اساسی برای ارزیابی شعب و روابط آنها با یکدیگر بحث می کند و او نشان می دهد که چگونه ناظران و مقامات می توانند از این استانداردها برای ارزیابی سیاست های قانون اساسی شعب استفاده کنند. با مواردی از جنگ مکزیک و جنگ جهانی دوم گرفته تا جنگ سرد، بحران موشکی کوبا، و رسوایی ایران-کنترا، قدرت های جنگی بحث های اصلی در مورد دانش قدرت های جنگی را دوباره تفسیر می کند و روش جدیدی را برای ارزیابی رفتار قانون اساسی مقامات خارج از قوه قضائیه.

Armed interventions in Libya, Haiti, Iraq, Vietnam, and Korea challenged the US president and Congress with a core question of constitutional interpretation: does the president, or Congress, have constitutional authority to take the country to war? War Powers argues that the Constitution doesn't offer a single legal answer to that question. But its structure and values indicate a vision of a well-functioning constitutional politics, one that enables the branches of government themselves to generate good answers to this question for the circumstances of their own times.

Mariah Zeisberg shows that what matters is not that the branches enact the same constitutional settlement for all conditions, but instead how well they bring their distinctive governing capacities to bear on their interpretive work in context. Because the branches legitimately approach constitutional questions in different ways, interpretive conflicts between them can sometimes indicate a successful rather than deficient interpretive politics. Zeisberg argues for a set of distinctive constitutional standards for evaluating the branches and their relationship to one another, and she demonstrates how observers and officials can use those standards to evaluate the branches' constitutional politics. With cases ranging from the Mexican War and World War II to the Cold War, Cuban Missile Crisis, and Iran-Contra scandal, War Powers reinterprets central controversies of war powers scholarship and advances a new way of evaluating the constitutional behavior of officials outside of the judiciary.