War in Social Thought : Hobbes to the Present

این کتاب، اولین در نوع خود، تاریخچه انتقادی گسترده ای از نظریه های اجتماعی در مورد جنگ و صلح از هابز تا امروز ارائه می دهد. نظریه پردازان برجسته اجتماعی، هانس ژواس و ولفگانگ کنبل، هم تاریخ فکری گسترده و هم یک استدلال اصلی را ارائه می کنند، زیرا توسعه تفکر در مورد جنگ را در بیش از 350 سال ردیابی می کنند - از دوران پیشامدرن تا دوره ایده آلیسم آلمانی و روشنگری های اسکاتلندی و فرانسوی. و سپس از تولد جامعه شناسی در قرن نوزدهم تا قرن بیستم. این کتاب با تمرکز بر تفکر اجتماعی، از بسیاری از رشته ها از جمله فلسفه، مردم شناسی و علوم سیاسی استفاده می کند.

ژواس و کنبل مشکلات عمیقی را که اکثر متفکران اجتماعی - از جمله لیبرال‌ها، سوسیالیست‌ها و آن دسته از روشنفکرانی که می‌توان آنها را اولین جامعه‌شناسان دانست - در کنار آمدن با پدیده جنگ به نمایش گذاشت. آشکارترین شکل خشونت اجتماعی در مقیاس بزرگ است. این متفکران که عمیقاً به پیشرفت اجتماعی معتقد بودند، به استثنای چند استثنا، نمی‌توانستند جنگ را توجیه کنند زیرا آن را حاشیه‌ای یا باستانی و در آستانه ناپدید شدن می‌دانستند. این تصویر بیش از حد خوش بینانه از جهان مدرن حتی در قرن بیستم نیز در نظریه اجتماعی تداوم داشت، زیرا اکثر جامعه شناسان و نظریه پردازان اجتماعی یا جنگ و خشونت را در کار نظری خود نادیده می گرفتند یا سعی می کردند آن را توضیح دهند. ژواس و کنوبل استدلال می کنند که شکست علوم اجتماعی و به ویژه جامعه شناسی در درک جنگ، باید به عنوان یکی از بزرگترین نقاط ضعف رشته هایی تلقی شود که ادعا می کنند تشخیص قانع کننده ای از زمان ما ارائه می دهند.

This book, the first of its kind, provides a sweeping critical history of social theories about war and peace from Hobbes to the present. Distinguished social theorists Hans Joas and Wolfgang Knöbl present both a broad intellectual history and an original argument as they trace the development of thinking about war over more than 350 years--from the premodern era to the period of German idealism and the Scottish and French enlightenments, and then from the birth of sociology in the nineteenth century through the twentieth century. While focusing on social thought, the book draws on many disciplines, including philosophy, anthropology, and political science.

Joas and Knöbl demonstrate the profound difficulties most social thinkers--including liberals, socialists, and those intellectuals who could be regarded as the first sociologists--had in coming to terms with the phenomenon of war, the most obvious form of large-scale social violence. With only a few exceptions, these thinkers, who believed deeply in social progress, were unable to account for war because they regarded it as marginal or archaic, and on the verge of disappearing. This overly optimistic picture of the modern world persisted in social theory even in the twentieth century, as most sociologists and social theorists either ignored war and violence in their theoretical work or tried to explain it away. The failure of the social sciences and especially sociology to understand war, Joas and Knöbl argue, must be seen as one of the greatest weaknesses of disciplines that claim to give a convincing diagnosis of our times.