War Culture and the Contest of Images

فرهنگ جنگ و مسابقه تصاویر</ i> روابط بین جنگ معاصر، شیوه های مستند و آرمان های دموکراتیک را تحلیل می کند. دورا آپل طیف گسترده ای از تصاویر و بازنمایی های فرهنگی جنگ در ایالات متحده و خاورمیانه را بررسی می کند، از جمله عکاسی، هنر اجرا، بازی های ویدئویی، بازسازی و تصاویر رسانه های اجتماعی. به طور همزمان، او ادغام عکاسی خبری و شیوه‌های هنری، تأثیرات قاب‌بندی بصری، و ساخت روایت‌های تایید شده و ضدهژمونیک را در یک مسابقه جهانی از تصاویر بررسی می‌کند.

در نتیجه فرهنگ بصری جهانی که در آن هر کسی ممکن است تصاویر عمومی تولید کند و همچنین تصاویر عمومی مصرف کند، طیف گسترده ای از تصاویر بصری و شیوه‌های مستند، واقعیت‌هایی را نشان می‌دهند که در غیر این صورت نامرئی یا رسماً غیرمجاز خواهند بود. در عصر دیجیتال ما، حفظ ممنوعیت و کنترل تصاویر تقریباً غیرممکن شده است. آپل با استفاده از مطالعات موردی با دقت انتخاب شده - مانند ویدئو پروژکتورها و کارهای عمومی کریستوف وودیچکو در واکنش به 11 سپتامبر و جنگ های عراق و افغانستان، آثار اجرایی کوکو فوسکو و رجینا گالیندو، و شیوه های هنرمندان اسرائیلی و فلسطینی، این موضوع را مطرح می کند. که تصاویر جنگ معاصر به‌عنوان عوامل میانجی در روابط اجتماعی و به‌عنوان منبع حفاظت یا پناهگاهی برای کسانی که شهروندی رسمی یا مورد تایید دولت را ربوده‌اند، عمل می‌کنند.

آپل در حالی که هرگز پیشنهاد نمی‌کند که شیوه‌های مستند ترجمه‌های عینی واقعیت هستند، نشان می‌دهد که آنها ابزارهای جدلی قدرتمندی هم برای مشروعیت بخشیدن به جنگ و هم برای نمایان کردن اثرات مخرب آن هستند. . در جنگ مدرن و در فرهنگ جنگی همراه که سرمایه‌داری به‌عنوان ویژگی دائمی جامعه مدرن تولید می‌کند، او ادعا می‌کند که رقابت تصاویر به اندازه جنگ روی زمین حیاتی است.

War Culture and the Contest of Images analyzes the relationships among contemporary war, documentary practices, and democratic ideals. Dora Apel examines a wide variety of images and cultural representations of war in the United States and the Middle East, including photography, performance art, video games, reenactment, and social media images. Simultaneously, she explores the merging of photojournalism and artistic practices, the effects of visual framing, and the construction of both sanctioned and counter-hegemonic narratives in a global contest of images.

As a result of the global visual culture in which anyone may produce as well as consume public imagery, the wide variety of visual and documentary practices present realities that would otherwise be invisible or officially off-limits. In our digital era, the prohibition and control of images has become nearly impossible to maintain. Using carefully chosen case studies—such as Krzysztof Wodiczko’s video projections and public works in response to 9/11 and the wars in Iraq and Afghanistan, the performance works of Coco Fusco and Regina Galindo, and the practices of Israeli and Palestinian artists—Apel posits that contemporary war images serve as mediating agents in social relations and as a source of protection or refuge for those robbed of formal or state-sanctioned citizenship.

While never suggesting that documentary practices are objective translations of reality, Apel shows that they are powerful polemical tools both for legitimizing war and for making its devastating effects visible. In modern warfare and in the accompanying culture of war that capitalism produces as a permanent feature of modern society, she asserts that the contest of images is as critical as the war on the ground.