Wandern und Wissen in der Frühen Neuzeit: Fortbewegung und Wissensvermittlung bei Martin Opitz und Johann T. Hermes

خوانندگان و منتقدان اوایل دوره مدرن، ادبیات سفر را فرصتی مرکزی برای گسترش فضای زندگی محدود خود می‌دانستند. از سوی دیگر، متون ادبی به دلیل محتوای ابداع شده به سختی به عنوان یک رسانه آموزشی مناسب در نظر گرفته می شدند. با استفاده از مثال مارتین اوپیتز «شفری فون در نیمفن هرسینی» (1630) و یوهان تیموتئوس هرمس «سفر سوفین از ممل به ساکسونی» (1778)، کار نشان می‌دهد که تا چه حد نویسندگان آگاهانه استراتژی‌های گزارش سفر را اتخاذ کرده‌اند. خوانندگان خود را آموزش دهند. بر اساس مطالعات منابع فشرده - از جمله نسخه خطی هرمس - حوزه‌های دانشی که از طریق متون ادبی منتقل می‌شوند دقیقاً کار شده‌اند. در همان زمان، برای اولین بار تحلیلی بسته از رمان هرمس ارائه می شود.

Leserschaft und Kritik der Frühen Neuzeit betrachteten das Reiseschrifttum als zentrale Möglichkeit, den eigenen, begrenzten Lebensraum zu erweitern. Literarische Texte hingegen wurden aufgrund ihrer erfundenen Inhalte kaum als adäquates Bildungsmittel betrachtet. Am Beispiel von Martin Opitz‘ ‚Schäfferey von der Nimfen Hercinie‘ (1630) und Johann Timotheus Hermes‘ ‚Sophiens Reise von Memel nach Sachsen‘ (1778) zeigt die Arbeit, inwiefern sich Autoren bewusst Strategien der Reiseberichterstattung aneigneten, um ihre Leserschaft auszubilden. Auf der Grundlage intensiver Quellenstudien – darunter eine Handschrift Hermes’ – werden präzise die Wissensbereiche herausgearbeitet, die über die literarischen Texte vermittelt werden. Zugleich wird erstmals eine geschlossene Analyse von Hermes‘ Roman vorgelegt.