Wagner, Schumann, and the Lessons of Beethoven’s Ninth

در این مطالعه اصلی، کریستوفر آلن رینولدز تأثیر سمفونی نهم بتهوون را بر دو آهنگساز اصلی قرن نوزدهم، ریچارد واگنر و رابرت شومان بررسی می‌کند. در طول سال 1845 46، سبک های آهنگسازی شومان و واگنر در جهتی مشترک تغییر کردند، به سمت سبکی که بیشتر متضادتر، با انگیزه متراکم تر و درگیر فرآیندهای دگرگونی موضوعی بود. رینولدز نشان می‌دهد که پیشرفت‌های سبکی که هر دو آهنگساز در درسدن در سال 1845 در 1845 انجام دادند، ناشی از درک عمیق تکنیک‌ها و استراتژی‌های بتهوون در سمفونی نهم بود. شواهد ارائه شده توسط ساخته های آنها از این سال مهم و سال های اطراف آن نشان می دهد که آنها در ماه های منتهی به اجرای این اثر، که واگنر در یکشنبه نخل 1846 اجرا کرد، در مورد نهم بتهوون با یکدیگر بحث کردند. دو جنبه اصلی که به نظر می رسد استفاده بتهوون از کنترپوان شامل حرکت متضاد و توسعه تدریجی ملودی «قصیده شادی» از طریق حرکات پیشین، مورد علاقه آنها بوده است. رینولدز با ترکیب یک بررسی بدیع از رکورد تاریخی با خوانش دقیق موسیقی، لایه‌های بیشتری به این استدلال اضافه می‌کند و این حدس می‌زند که واگنر و شومان ممکن است کاملاً مستقل از یکدیگر به این اکتشافات نرسیده باشند. دنباله تأثیراتی که رینولدز بررسی می کند به موسیقی باخ و پیش از تریستان و ایزولد و همچنین به اولین سمفونی برامس باز می گردد.

In this original study, Christopher Alan Reynolds examines the influence of Beethoven’s Ninth Symphony on two major nineteenth-century composers, Richard Wagner and Robert Schumann. During 1845–46 the compositional styles of Schumann and Wagner changed in a common direction, toward a style that was more contrapuntal, more densely motivic, and engaged in processes of thematic transformation. Reynolds shows that the stylistic advances that both composers made in Dresden in 1845–46 stemmed from a deepened understanding of Beethoven’s techniques and strategies in the Ninth Symphony. The evidence provided by their compositions from this pivotal year and the surrounding years suggests that they discussed Beethoven’s Ninth with each other in the months leading up to the performance of this work, which Wagner conducted on Palm Sunday in 1846. Two primary aspects that appear to have interested them both are Beethoven’s use of counterpoint involving contrary motion and his gradual development of the “Ode to Joy” melody through the preceding movements. Combining a novel examination of the historical record with careful readings of the music, Reynolds adds further layers to this argument, speculating that Wagner and Schumann may not have come to these discoveries entirely independently of each other. The trail of influences that Reynolds explores extends back to the music of Bach and ahead to Tristan and Isolde, as well as to Brahms’s First Symphony.