Vlad

\"Vlad\" البته ولاد دمنده است که ظلم اسطوره ای او الهام بخش دراکولا برام استوکر بود. در این دنباله حیله‌گر، ولاد واقعاً مرده است: پس از قرن‌ها آشفتگی به دلیل جنگ‌های اروپای شرقی و کمبود خون افسارگسیخته خلع ید شده است. ولاد بیش از یک ریف پست مدرن در مورد "شوق خون آشام"، آناتومی بورژوازی مکزیک و همچنین روش های فرهنگ ما برای برخورد با مرگ است. زیرا - مانند دراکولا - ولاد برای تأسیس پادشاهی جدید خود به یک وکیل و یک مشاور املاک و مستغلات نیاز دارد و ایو ناوارو و همسرش آسونسیون به خوبی این شرایط را دارند. آیا آنها که اخیراً یک پسر را از دست داده اند، از فرصتی برای دیدن فرزند باقی مانده خود برای همیشه استقبال نمی کنند؟ مهمتر از آن، آیا لذت های زندگی طبقه متوسط ​​برای جلوگیری از پیوستن به لژیون های لعنتی کافی است؟

"Vlad" is Vlad the Impaler, of course, whose mythic cruelty was an inspiration for Bram Stoker's Dracula. In this sly sequel, Vlad really is undead: dispossessed after centuries of mayhem by Eastern European wars and rampant blood shortages. More than a postmodern riff on "the vampire craze," Vlad is also an anatomy of the Mexican bourgeoisie, as well as our culture's ways of dealing with death. For—as in Dracula—Vlad has need of both a lawyer and a real-estate agent in order to establish his new kingdom, and Yves Navarro and his wife Asunción fit the bill nicely. Having recently lost a son, might they not welcome the chance to see their remaining child live forever? More importantly, are the pleasures of middle-class life enough to keep one from joining the legions of the damned?