Visual Culture and the Forensic: Culture, Memory, Ethics

دیوید هیوستون جونز پلی بین شیوه‌هایی که معمولاً به‌عنوان پزشکی قانونی شناخته می‌شوند، مانند بررسی صحنه جرم، و حوزه وسیع‌تری از فعالیتی که پزشکی قانونی اکنون تعیین می‌کند، برای مثال در هنر اجرا و نصب و همچنین عکاسی، ایجاد می‌کند.

کار معاصر در این زمینه‌ها هم به شواهد پزشکی قانونی، از جمله عکاسی از صحنه جرم و هم به برخی از مفروضات زیربنای مصرف آن پاسخ می‌دهد. این سؤال می‌پرسد که چگونه نگاه می‌کنیم و به نام چه کسی حضور ماندگار فضول در رسانه‌های تصویری را پیش‌زمینه و موشکافی می‌کنیم و اشکال جدیدی از تعامل اخلاقی را ایجاد می‌کنیم. چنین کاری به فرهنگ شی گرا مرتبط با پزشکی قانونی پاسخ می دهد و ارزیابی مجدد رابطه صدای انسان و شواهد مادی را ارائه می دهد. این یک بدهی پایدار به مدل گفتمانی شهادت نشان می دهد که تاکنون به اندازه کافی شناخته نشده است، و اساس درک اخلاقی جدیدی از پزشکی قانونی را تشکیل می دهد. تحلیل جونز این روش شناسی را بر رشته ای از فعالیت های بصری معاصر نشان می دهد که این قدرت را دارد که درک ما از تولید، تجزیه و تحلیل و به کارگیری شواهد را به طور قابل توجهی بازتعریف کند. هنرمندانی که مورد بررسی قرار گرفتند عبارتند از Forensic Architecture، Simon Norfolk، Melanie Pullen، Angela Strassheim، John Gerrard، Julian Charrière، Trevor Paglen، Laura Poitras و Sophie Ristelhueber.

این کتاب مورد توجه محققانی است که در زمینه تاریخ هنر، فرهنگ تجسمی، مطالعات ادبی، زبان‌های مدرن، عکاسی و نظریه انتقادی کار می‌کنند.

David Houston Jones builds a bridge between practices conventionally understood as forensic, such as crime scene investigation, and the broader field of activity which the forensic now designates, for example in performance and installation art as well as photography.

Contemporary work in these areas responds both to forensic evidence, including crime scene photography, and to some of the assumptions underpinning its consumption. It asks how we look, and in whose name, foregrounding and scrutinising the enduring presence of voyeurism in visual media and instituting new forms of ethical engagement. Such work responds to the object-oriented culture associated with the forensic and offers a reassessment of the relationship of human voice and material evidence. It displays an enduring debt to the discursive model of testimony which has so far been insufficiently recognised, and which forms the basis for a new ethical understanding of the forensic. Jones's analysis brings this methodology to bear upon a strand of contemporary visual activity that has the power to significantly redefine our understandings of the production, analysis and deployment of evidence. Artists examined include Forensic Architecture, Simon Norfolk, Melanie Pullen, Angela Strassheim, John Gerrard, Julian Charrière, Trevor Paglen, Laura Poitras and Sophie Ristelhueber.

The book will be of interest to scholars working in art history, visual culture, literary studies, modern languages, photography and critical theory.