Virtual Memory: Time-Based Art and the Dream of Digitality

در حافظه مجازی، همای کینگ مفهوم مجازی را از طریق آثار فلسفی هانری برگسون، ژیل دلوز و جورجیو آگامبن دنبال می کند تا چارچوب جدیدی برای تفکر در مورد فیلم، ویدئو و زمان ارائه دهد. هنر معاصر مبتنی بر کینگ با جدا کردن مجازی از ارتباطات معاصرش با دیجیتالی بودن، فناوری، شبیه‌سازی و سرعت، نشان می‌دهد که استفاده از معنای اصلی آن - که نشان‌دهنده یک پتانسیل در آستانه تبدیل شدن است - ابزاری برای آشکار کردن عناصر "آنالوگ" در دیجیتال معاصر فراهم می‌کند. هنر کینگ از طریق خوانش عجیب زندگی و کار ریاضیدان آلن تورینگ و تحلیل هنرمندانی که از فناوری‌های دیجیتالی مانند کریستین مارکلی، اگنس واردا و ویکتور بورگین استفاده می‌کنند، دودویی آنالوگ/دیجیتال را بی‌ثبات می‌کند. کینگ با تلقی مجازی به‌عنوان بیان قدرت‌های بالقوه و تغییر و اقتضای تاریخی توضیح می‌دهد که چگونه این هنرمندان از تمایزات بین بی‌جسمانی و مادیت، انتزاع و ملموس بودن، و غیردنیایی و محدود به زمین فراتر می‌روند. با انجام این کار، او نشان می دهد که چگونه هنر آنها بیش از آنچه که درک معاصر از مجازی و دیجیتال نشان می دهد، با تجربه طولانی مدت و محدود صحبت می کند.

 

In Virtual Memory, Homay King traces the concept of the virtual through the philosophical works of Henri Bergson, Gilles Deleuze, and Giorgio Agamben to offer a new framework for thinking about film, video, and time-based contemporary art. Detaching the virtual from its contemporary associations with digitality, technology, simulation, and speed, King shows that using its original meaning—which denotes a potential on the cusp of becoming—provides the means to reveal the "analog" elements in contemporary digital art. Through a queer reading of the life and work of mathematician Alan Turing, and analyses of artists who use digital technologies such as Christian Marclay, Agnès Varda, and Victor Burgin, King destabilizes the analog/digital binary. By treating the virtual as the expression of powers of potential and change and of historical contingency, King explains how these artists transcend distinctions between disembodiment and materiality, abstraction and tangibility, and the unworldly and the earth-bound. In so doing, she shows how their art speaks to durational and limit-bound experience more than contemporary understandings of the virtual and digital would suggest.