Viral Expression Vectors

در ده سال گذشته پیشرفت های زیادی در توسعه ناقل های ویروسی یوکاریوتی صورت گرفته است. به طور کلی، این ناقل ها به یکی از سه دلیل ایجاد شده اند: برای دستیابی به سطوح بالای بیان یک محصول ژنی خاص (پوکس ویروس، باکولوویروس و آدنوویروس)، شبیه سازی ژن های یوکاریوتی در ترکیب با سنجش های عملکردی (ویروس اپشتین بار)، برای استفاده به عنوان وسیله نقلیه برای ورود پایدار ژن های خارجی به سلول های پستانداران (رتروویروس ها، ویروس اپشتین بار و ویروس مرتبط با آدنو). هر ناقل نقاط قوت و ضعف خود را دارد که ریشه در استراتژی های گاهی گیج کننده ای دارد که ویروس های والد برای انتشار از آنها استفاده می کنند. هیچ یک از این ناقل ها برای همه مشکلاتی که آزمایشگاه زیست شناسی مولکولی احتمالاً با آن مواجه می شود مناسب نیست، و تعداد کمی از ما در ویروس شناسی مولکولی همه این ویروس ها آگاه هستیم. این جلد تلاشی از سوی نویسندگان برای جمع آوری مروری از این ناقل ها در یک مکان و به شکلی مفید برای آزمایشگاه هایی است که لزوماً تجربه ای با ویروس های یوکاریوتی ندارند. واضح است که هر ویروسی را می توان تغییر داد تا برای برخی اهداف به عنوان یک ناقل عمل کند، و امکان توضیح همه این موارد وجود نداشت. علاوه بر این، یک بردار یوکاریوتی، SV40 (اولین مورد توسعه یافته)، به قدری گسترده بررسی شده است که دلیلی برای گنجاندن آن در اینجا ندیدیم.

In the past ten years there has been enormous progress in the development of eukaryotic viral vectors. In general, these vectors have been developed for one of three reasons: to achieve high levels of expression of a particular gene product (poxvirus, baculovirus, and adenovirus), to clone eukaryotic genes in combination with functional assays (Epstein-Barr virus), of for use as delivery vehicles for the stable introduction of foreign genes into mammalian cells (retroviruses, Epstein-Barr virus, and adeno-associated virus). Each vector has its strengths and weaknesses that are rooted in the sometimes bewildering stra­ tegies that the parent viruses use for propagation. No one of these vectors is appropriate for all of the problems that a mole­ cular biology laboratory is likely to encounter, and few of us are knowledgeable in the molecular virology of all of these viruses. This volume represents an attempt by the authors to assem­ ble a review of these vectors in one place and in a form useful to laboratories that do not necessarily have experience with eukaryotic viruses. Clearly, any virus can be modified to serve as a vector for some purposes, and it was not possible to include a description of all of these. In addition, one eukaryotic vector, SV40 (the first one developed), has been reviewed so widely that we saw no reason to include it here.