Violence and Power in the Thought of Hannah Arendt

هانا آرنت یکی از برجسته ترین نظریه پردازان سیاسی قرن بیستم بود که با نقش خشونت در زندگی عمومی دست و پنجه نرم کرد. با این حال، به‌طور قابل‌توجهی، علی‌رغم این واقعیت که شاید این موضوع مهم‌ترین موضوع دوران او بود، این موضوع در آثار او به ندرت مورد بررسی قرار گرفته است. در خشونت و قدرت در اندیشه هانا آرنت، کارولین اشکرافت درک ما از مفهوم آرنت از نقش خشونت را عمیق تر می کند و خوانشی انتقادی از آثار او ارائه می دهد و از آن به عنوان تحریکی برای تفکر در مورد چگونگی ما استفاده می کند. ممکن است با ایده‌های معاصر درگیر شود.

به طور کلی تصور می‌شود که آرنت بر اساس ایده‌آل‌سازی فرضی او از سیاست دموکراتیک باستان، اعمال خشونت‌آمیز را از «سیاسی» کنار می‌گذارد. اشکرافت استدلال می کند که آرنت به طور گسترده ای توسط منتقدان و مدافعان در این مورد سوء تفاهم شده است. اشکرافت با بررسی اندیشه آرنت در مورد خشونت در نمونه‌های کلیدی عملکرد سیاسی مانند سیاست مدرن یهودی، سیاست یونان و روم و انقلاب‌های فرانسه و آمریکا، مفهوم عمل‌گرایانه‌تری از جایگاه خشونت در عرصه سیاسی آشکار می‌کند. او استدلال می کند که آنچه آرنت در خشونت سیاسی با آن مخالف است، استفاده از زور برای تعیین سیاست است، ایده ای مرکزی برای حاکمیت مدرن. آنچه که آرنت مورد انتقاد قرار می دهد خشونت به خودی خود نیست، بلکه استفاده نادرست از خشونت و سوء تفاهم از سیاست است که قدرت مشارکتی را به کلی حذف می کند.

این اثر همچنین با مجموعه وسیع تری از نگرانی ها در نظریه سیاسی درگیر است و ما را ملزم به بازنگری در مورد آن می کند. روابط خشونت و سیاست کار آرنت راهی برای پر کردن شکاف بین سیاست های مستقل یا واقع گرایانه و سیاست مشارکتی غیر سلسله مراتبی و غیرخشونت آمیز ارائه می دهد و بنابراین منابع ارزشمندی برای نظریه سیاسی معاصر ارائه می دهد.

Hannah Arendt was one of the foremost political theorists of the twentieth century to wrestle with the role of violence in public life. Yet remarkably, despite the fact that it was perhaps the most pressing issue of her era, this theme in her work has rarely been explored. In Violence and Power in the Thought of Hannah Arendt, Caroline Ashcroft deepens our understanding of Arendt's conception of the role of violence, offering a critical reading of her work and using it as a provocation to think about how we might engage with contemporary ideas.

Arendt has generally been thought to exclude acts of violence from "the political," based on her supposed idealization of ancient democratic politics. Ashcroft argues that Arendt has been widely misunderstood by both critics and advocates on this. By examining Arendt's thought on violence in key examples of political practice such as modern Jewish politics, the politics of Greece and Rome, and the French and American revolutions, Ashcroft reveals a more pragmatic notion of the place of violence in the political. She argues that what Arendt opposes in political violence is the use of force to determine politics, an idea central to modern sovereignty. What Arendt criticizes is not violence as such, but the misuse of violence and misunderstandings of politics which exclude participatory power altogether.

This work also engages with a wider set of concerns in political theory by obliging us to rethink the relations between violence and politics. Arendt's work offers a way to bridge the gulf between sovereign or realist politics and nonhierarchical, nonviolent participatory politics, and thus offers valuable resources for contemporary political theory.