Victims of Ireland’s Great Famine: The Bioarchaeology of Mass Burials at Kilkenny Union Workhouse

"باستان شناسی ایرلندی را با اثبات ملموس سختی قحطی و سیستم کارگاه در مسیری جدید و هیجان انگیز قرار می دهد." - چارلز ای. اوسر جونیور، نویسنده باستان شناسی نژاد و نژادپرستی در آمریکای تاریخی I>
 
«نور حیاتی جدیدی بر واقعیت های زندگی روزمره در ایرلند دوران قحطی می اندازد، برخی از افسانه های وحشتناک تجربه خانه کار را به چالش می کشد، و بشریت را به مردگان بی نام باز می گرداند.» - آدری هورنینگ. ، نویسنده ایرلند در دریای ویرجینیا: استعمار در اقیانوس اطلس بریتانیا

 
با یک میلیون کشته و به همان اندازه مجبور به مهاجرت، قحطی ایرلند (1845-1852) ) یکی از بدترین بلاهای بهداشتی در تاریخ است. از آنجایی که سوابق تاریخی دوره ویکتوریا در ایرلند عموماً توسط طبقات متوسط ​​و بالا نوشته شده است، اطلاعات نسبتا کمی در مورد کسانی که بیشترین رنج را متحمل شده اند، یعنی فقرا و تهی دستان، شناخته شده است. اما در سال 2006، باستان شناسان یک دفینه جمعی کاملاً ناشناخته را که تا آن زمان کاملاً ناشناخته بود حفاری کردند که شامل بقایای تقریباً 1000 زندانی اتحادیه کارگری کیلکنی بود. در اولین مطالعه زیست باستان شناسی قربانیان قحطی بزرگ، جانی گبر از تجزیه و تحلیل اسکلتی استفاده می کند تا داستان چگونگی و چرایی قحطی پایین ترین سطوح جامعه ایرلندی قرن نوزدهم را از بین ببرد.

کمک گرفتن از کارگاه اقدامی بود استیصال توسط افرادی که به شدت دچار سوءتغذیه و خستگی جسمی شده بودند. با شلوغی بیش از حد، به کانون بیماری های عفونی تبدیل شد - مانند بسیاری از کارگاه های اتحادیه دیگر در ایرلند در طول قحطی. Geber نشان می دهد که چگونه افسران پزشکی برای زنده نگه داشتن مردم تلاش کردند، همانطور که موارد قطع عضو و همچنین کرانیوتومی نشان می دهد. با این حال، میزان مرگ و میر افزایش یافت و گورستان های شهر پر شد، تا اینکه در نهایت چاره ای جز توسل به دفن های درون مدرسه ای وجود نداشت. زندانیان فوت شده در کفن ها و تابوت ها دفن شدند - تلاشی از سوی هیئت نگهبان خانه کار برای حفظ حرمتی نسبت به این قربانیان. گبر با بررسی شرایط فیزیکی زندانیان که ممکن است به نهادینه شدن آنها و همچنین پیامدهای سلامتی ناشی از آن کمک کرده باشد، گرسنگی بزرگ ایرلند را روشن می کند.

“Sets Irish archaeology on an exciting new course by tangibly proving the harshness of the famine and the workhouse system.”—Charles E. Orser Jr., author of The Archaeology of Race and Racialization in Historic America
 
“Sheds critical new light on the actualities of daily life in Famine-era Ireland, challenges some of the myths about the horrors of the workhouse experience, and restores humanity to the nameless dead.”—Audrey Horning, author of Ireland in the Virginian Sea: Colonialism in the British Atlantic

 
With one million dead, and just as many forced to emigrate, the Irish Famine (1845–52) is among the worst health calamities in history. Because historical records of the Victorian period in Ireland were generally written by the middle and upper classes, relatively little has been known about those who suffered the most, the poor and destitute. But in 2006, archaeologists excavated an until then completely unknown intramural mass burial containing the remains of nearly 1,000 Kilkenny Union Workhouse inmates. In the first bioarchaeological study of Great Famine victims, Jonny Geber uses skeletal analysis to tell the story of how and why the Famine decimated the lowest levels of nineteenth century Irish society.

Seeking help at the workhouse was an act of desperation by people who were severely malnourished and physically exhausted. Overcrowded, it turned into a hotspot of infectious disease—as did many other union workhouses in Ireland during the Famine. Geber reveals how medical officers struggled to keep people alive, as evidenced by cases of amputations but also craniotomies. Still, mortality rates increased and the city cemeteries filled up, until there was eventually no choice but to resort to intramural burials. Deceased inmates were buried in shrouds and coffins—an attempt by the Board of Guardians of the workhouse to maintain a degree of dignity towards these victims. By examining the physical conditions of the inmates that might have contributed to their institutionalization, as well as to the resulting health consequences, Geber sheds new and unprecedented light on Ireland’s Great Hunger.