Venus Aeronomy

برای تقریباً سه دهه از زمانی که مارینر 2 در دسامبر 1962 در کنار سیاره پرواز کرد، زهره مورد بررسی شدید برنامه‌های فضایی شوروی و آمریکا بوده است. از آنجایی که میدان مغناطیسی ذاتی زهره بسیار ضعیف است، اگر اصلا وجود داشته باشد، انتظار داریم بسیاری از پدیده‌های اتمسفر فوقانی و یونوسفر زهره با همتایان زمینی خود متفاوت باشند. در حالی که پروازها و فرودهای بسیاری از مأموریت های زهره داده های مفیدی را در مورد این پدیده ها ارائه می کردند، مأموریت های مداری برای بررسی دقیق آنها مورد نیاز بود. چنین ماموریت های مداری توسط برنامه شوروی با Veneras 9 و 10 در اکتبر 1975 و توسط ایالات متحده با مدارگرد ونوس پایونیر در دسامبر 1978 ارائه شد. مدارگرد ونوس پایونیر که در اصل برای یک ماموریت اصلی تنها 243 روز طراحی شده بود، هنوز در حال کار است. یک دهه بعد، تقریباً ساعت‌ها در روز داده‌ها را از طریق یکی از فعال‌ترین چرخه‌های خورشیدی تا به امروز ارائه می‌کند. ما انتظار داریم که این انتقال تا سپتامبر 1992 ادامه یابد، زمانی که آشفتگی های گرانشی، پریاپسیس مدار PVO را کاهش می دهد تا فضاپیما در جو گم شود. مشاهدات Venera 9 و 10 و زهره پایونیر منجر به انفجار دانش در مورد جو فوقانی و یونوسفر زهره و تعامل آنها با باد خورشیدی شده است. در دسترس بودن داده ها در یک چرخه کامل خورشیدی است.

For almost three decades since Mariner 2 flew by the planet in December 1962, Venus has been the subject of intense investigation by both the Soviet and American space programs. Since the intrinsic magnetic field of Venus is exceedingly weak, if it exists at all, we expect many phenomena of the upper atmosphere and ionosphere of Venus to differ from their terrestrial counterparts. While flybys and landings of the many Venus missions provided useful data on these phenomena, orbital missions were needed for their detailed investigation. Such orbital missions were provided by the Soviet program with Veneras 9 and 10 in October 1975 and by the United States with the Pioneer Venus Orbiter in December 1978. Originally designed for a prime mission of only 243 days, the Pioneer Venus Orbiter is still functioning over a decade later, providing data nearly - hours a day through one of the most active solar cycles to date. We expect these transmis­ sions to continue until September 1992 when gravitation perturbations will lower the periapsis of the PVO orbit so that the spacecraft will be lost to the atmosphere. The Venera 9 and 10 and the Pioneer Venus observations have led to an explosion of knowledge about the upper atmosphere and ionosphere of Venus and their interaction with the solar wind. The availability of data over a full solar cycle has.