Vascular and Peritoneal Access for Dialysis

هنگامی که در سال 1960 شنت شریانی وریدی کوئینتون-اسکریبنر خارجی ایجاد شد، و کمی بعد، فیستول شریانی وریدی Brescia-Cimino داخلی به عنوان یک دسترسی عروقی برای همودیالیز ایجاد شد، در نتیجه امکان درمان منظم دیالیز بیماران اورمیک مزمن فراهم شد. نفرولوژیست ها جراح شدند و نوع جراحی عروق مربوط به همودیالیز را به خوبی آموخته بودند. مجموعه ای از وقایع مشابه در مورد دیالیز صفاقی با معرفی کاتتر Tenckhoff و نیاز به دسترسی دائمی به صفاق برای درمان دیالیز صفاقی سرپایی مزمن (CAPD) رخ داد. با گذشت زمان، مشکلات مربوط به دسترسی عروقی و صفاقی بسیاری از نفرولوژیست ها را مجبور کرده است که جراحی خود را رها کنند. در همین حال، بسیاری از جراحان در برخی از تکنیک های پیچیده مربوط به dial ysis (به عنوان مثال، پیوند عروق، کاشت پروتز و غیره) کاملاً متخصص شده اند. امروزه، چه درگیر این نوع جراحی باشند و چه نباشند، هم نفرولوژیست ها و هم جراحان علاقه مند به دانستن همه دستگاه های موجود برای دیالیز و همچنین تکنیک های جراحی هستند. با این حال، همه نفرولوژیست‌های درگیر در دیالیز باید بدانند که چگونه از عوارض مربوط به دسترسی به دیالیز پیشگیری یا درمان کنند. بنابراین، به نظر من کاملاً توصیه می‌شود که کتابی در مجموعه‌ام، موضوعاتی در پزشکی کلیوی داشته باشم که به دسترسی عروقی و صفاقی برای دیالیز می‌پردازد.

When the external Quinton-Scribner arteriovenous shunt was developed in 1960, and, a little later, the internal Brescia-Cimino arteriovenous fistula was developed as a vascular access for hemodialysis, thereby making possible regular dialysis therapy of chronic uremic patients, many nephrologists became surgeons, having learned the type of vascular surgery related to hemodialysis quite well. The same series of events occurred with regards to peritoneal dialysis with the introduction of the Tenckhoff catheter and the need for gaining a permanent access to the peritoneum for chronic ambulatory peritoneal dialysis (CAPD) therapy. With time, however, problems relating to vascular and peritoneal access have forced many nephrologists to give up their surgery; meanwhile, many surgeons have become quite expert in some sophisticated techniques relating to dial ysis (e. g., vessel grafting, prosthesis implantation, etc.). Today, whether or not involved in this type of surgery, both nephrologists and surgeons remain interested in knowing all available access devices for dialysis as well as the surgical techniques involved. However, all nephrologists involved in dialysis must know how to prevent or treat complications related to dialysis access. Thus, it appeared to me to be quite advisable to have a book in my series, Topics in Renal Medicine, dealing with vascular and peritoneal access for dialysis.