Vanishing into Things: Knowledge in Chinese Tradition

ناپدید شدن در چیزها مفهوم دانش را در تفکر چینی در طی دو هزار سال، از کنفوسیوس تا وانگ یانگ مینگ (حدود 1500 پس از میلاد مسیح) بررسی می کند. ) و الزامات مختلف فلسفی را که تفکر چینی و غربی را هدایت کرده اند مقایسه می کند. بری آلن با به چالش کشیدن معرفت شناسی فوق تخصصی فلسفه مدرن در غرب، خوانندگان خود را به درک اخلاقی از اینکه چرا دانش ارزش دنبال کردن دارد، ترغیب می کند. بهترین دانش متفکران چینی، در مقابل، نه بر ماهیت دانستن، بلکه بر هدف تأکید کرده اند. ایده های حقیقت هیچ نقشی در درک آنها از بهترین دانش ندارند: دانش از اصول استنتاج نمی شود یا قابل تقلیل به یک نظریه نیست. در عوض، در سنت چینی دانش از طریق وو وی، به معنای واقعی کلمه "انجام ندادن" بیان می شود - پاسخی به شرایط که در آن واحد بی زحمت است و تاثير گذار. این نوع دانش تکامل شرایط را از یک نقطه اولیه درک می کند، زمانی که مسیر آن هنوز قابل تغییر است، مشروط بر اینکه فرد خرد کافی برای درک فرصت را داشته باشد.

آلن خوانندگان را راهنمایی می کند. متفکران اصلی کنفوسیوس و دائوئیست از جمله کونگزی، منگزی، سونزی، لائوزی و ژوانگزی، تأثیر آنها را بر نئوکنفوسیوسیسم قرون وسطایی و بودیسم چان (ذن) و همچنین موضوع دانش در ادبیات هنر جنگ چین بررسی کردند. مفهوم پیچیده و منسجم دانش که در اینجا توضیح داده شده است، به طور یکسان برای فیلسوفان معاصر غربی و شرقی مرتبط خواهد بود.

Vanishing into Things explores the concept of knowledge in Chinese thought over two millennia, from Confucius to Wang Yangming (ca. 1500 CE), and compares the different philosophical imperatives that have driven Chinese and Western thought. Challenging the hyperspecialized epistemology of modern philosophy in the West, Barry Allen urges his readers toward an ethical appreciation of why knowledge is worth pursuing.

Western philosophers have long maintained that true knowledge is the best knowledge. Chinese thinkers, by contrast, have emphasized not the essence of knowing but the purpose. Ideas of truth play no part in their understanding of what the best knowledge is: knowledge is not deduced from principles or reducible to a theory. Rather, in Chinese tradition knowledge is expressed through wu wei, literally “not doing”—a response to circumstances that is at once effortless and effective. This type of knowledge perceives the evolution of circumstances from an early point, when its course can still be changed, provided one has the wisdom to grasp the opportunity.

Allen guides readers through the major Confucian and Daoist thinkers including Kongzi, Mengzi, Xunzi, Laozi, and Zhuangzi, examining their influence on medieval Neoconfucianism and Chan (Zen) Buddhism, as well as the theme of knowledge in China’s art of war literature. The sophisticated and consistent concept of knowledge elucidated here will be of relevance to contemporary Western and Eastern philosophers alike.