Valuing the Environment: Methodological and Measurement Issues

در طول دهه های گذشته، اقتصاد محیطی به عنوان یک علم در بهبود درک ما از وابستگی متقابل محیط زیست-اقتصاد بسیار موفق بوده است. با استفاده از روش شناسی متعارف اقتصادی، جنبه های زیست محیطی به صراحت در مدل های اقتصادی با استفاده از مفهوم خارجی گنجانده شده است. این مفهوم از قبل برای اقتصاددانان آشنا بود خیلی قبل از اینکه شواهدی از وخامت شدید محیط زیست به سرفصل ها و آگاهی مردم راه پیدا کند. اما قبل از آن زمان، اثرات بیرونی از نظر تجربی چندان مرتبط در نظر گرفته نمی‌شد، به نظر می‌رسید که آنها - مانند مثال زنبورها و درختان میوه - تا حدودی ماهیت بوکولیکی دارند. همه چیز زمانی که دیگر امکان (یا آسان) نادیده گرفتن اختلال زیست محیطی در مقیاس بزرگ با بازخورد منفی آن از مصرف کنندگان و تولیدکنندگان ناشی از آلودگی فزاینده و استفاده بیش از حد از منابع زیست محیطی غیرممکن (یا آسان) بود، به طرز چشمگیری تغییر کرد. در تشخیص اختلاف بین هزینه خصوصی و اجتماعی به عنوان علت مشکل، پارادایم خارجی بسیار مفید بود. تشخيص صحيح دلالت بر درمان سرراست براي دروني كردن تمام هزينه هاي خارجي، يعني هزينه خسارت آلودگي دارد. اما شناسایی ماهیت کیفی مسئله در سطح مفهومی انتزاعی یک چیز است و قرار دادن ارزش پولی خاص بر آسیب آلودگی و ارزش گذاری جامعه از محیط زیست، به ترتیب، در زمینه مشکلات خاص آلودگی (کنترل) چیز دیگری است. اغلب این موضوع بحث برانگیز است که نه تنها وضعیت بدون سیاست چقدر ناکارآمد است، بلکه دقیقاً منفعت خالص هر اقدام عمومی کاهش آلودگی چیست.

During the last decades, environmental economics as a science has been very successful in improving our understanding of environment-economy interdepen­ dence. Using conventional economic methodology, environmental aspects have been explicitly incorporated into economic models making use of the concept of externality. This concept was already familiar to economists long before evidence of severe environmental deterioration found its way into the headlines and peo­ ple's awareness. But before that time, external effects were not considered as being empirically very relevant, they seemed to be -like the example of the bees and the fruit trees - somewhat bucolic in nature. All that changed dramatically when it was no longer possible (or easy) to ignore the large-scale environmental disruption with its negative feedback on consumers and producers caused by growing pollution and excessive use of environmental resources. In diagnosing the discrepancy between private and social cost as the cause of the problem, the externality paradigm proved very useful. The correct diagnosis implies the straightforward cure to internalise all external cost, namely the damage cost of pollution. But it is one thing to identify the qualitative nature of the problem at an abstract conceptual level and quite another thing to place specific money values on pollution damage and society's valuation of the environment, respectively, in the context of specific pollution (control) problems. Very often it is controversial not only how inefficient the no-policy situation is but also what exactly the net benefit of any public action of reducing pollution is.