Use of Biomarkers in Assessing Health and Environmental Impacts of Chemical Pollutants

نشانگرهای بیولوژیکی (بیومارکرها) ابزارهای مفیدی برای درک ماهیت و میزان قرار گرفتن در معرض انسان و خطر ناشی از سموم محیطی هستند. نشانگرهای زیستی به سه دسته اصلی طبقه بندی می شوند: قرار گرفتن در معرض، اثر، یا حساسیت. نشانگر مواجهه محصول برهمکنش بین یک سلول یا مولکول هدف و یک ماده خارجی است (NAS, 1989). این نشانگرها می توانند برای تعیین دوز موثر بیولوژیکی لازم برای ایجاد یک تغییر فیزیولوژیکی خاص در یک ارگانیسم استفاده شوند. نشانگر اثر یک تغییر بیوشیمیایی یا فیزیولوژیکی در یک ارگانیسم است که می تواند شروع اثرات نامطلوب سلامتی ناشی از قرار گرفتن در معرض مشخص را پیش بینی کند. در نهایت، نشانگرهای حساسیت به عنوان شاخص‌های تمایل ذاتی یا اکتسابی یک ارگانیسم برای تجربه یک اثر نامطلوب بر سلامتی عمل می‌کنند (NAS، 1989). این نشانگرها در حال حاضر برای تشخیص انواع بیماری ها استفاده می شوند و نوید بزرگی را برای ایجاد درک بهتر از مکانیسم بیماری نشان می دهند. علاوه بر این، نشانگرهای زیستی را می توان برای ایجاد مبنای منطقی تری برای برون یابی کمی خطر بین گونه ها استفاده کرد، زیرا می توان برآوردهای دقیق تری از زمان قرار گرفتن در معرض بحرانی را به دست آورد. این نشانگرها همچنین می توانند در شناسایی قرار گرفتن در معرض خطر بالقوه قبل از شروع اثرات نامطلوب سلامتی مفید باشند. نشانگرهای زیستی به عنوان یک ابزار ارزشمند ارزیابی قرار گرفتن در معرض عمل می کنند زیرا آنها قرار گرفتن در معرض از همه مسیرها را در نظر می گیرند و قرار گرفتن در معرض از همه منابع را یکپارچه می کنند. آنها این پتانسیل را دارند که تخمین ریسک بهتری نسبت به پروتکل های نظارت و مدل سازی فعلی ارائه دهند. در ژوئن 1992، دکتر تراویس و دکتر

Biological markers (biomarkers) are useful tools for understanding the nature and extent of human exposure and risk from environmental toxicants. Biomarkers are classified into three basic categories: exposure, effect, or susceptibility. A marker of exposure is the product of the interaction between a target cell or molecule and a foreign substance (NAS, 1989). These markers can be used to determine the biologically effective dose necessary to elicit a particular physiological change in an organism. A marker of effect is a biochemical or physiological change in an organism that can predict the onset of adverse health effects resulting from a given exposure. Lastly, markers of susceptibility act as indicators of an inherent or acquired tendency of an organism to experience an adverse health effect (NAS, 1989). These markers are already used to detect a variety of diseases and show great promise for developing a better understanding of the mechanicisms of disease. Additionally, biomarkers can be used to establish a more rational basis for quantitative risk extrapolation between species, as weIl as to obtain more precise estimates of the time of critical exposure. These markers can also prove helpful in identifying potentially damaging exposures before the onset of adverse health effects. Biomarkers serve as a valuable exposure assessment tool because they take into account exposure from all routes and integrate exposure from all sources. They have the potential to yield better risk estimates than current monitoring and modeling protocols. In lune 1992, Dr. Travis and Dr.