US-China Rivalry and Taiwan's Mainland Policy: Security, Nationalism, and the 1992 Consensus

این کتاب به بررسی تغییرات در سیاست‌های تایوان در قبال چین در دوران ریاست جمهوری سابق جمهوری چین (ROC)، ما یینگ جئو (2008-16) می‌پردازد و پیامدهای آنها را برای سیاست ایالات متحده در قبال تنگه تایوان در نظر می‌گیرد. در سال‌های اخیر، رفتارهای قاطعانه‌تر سیاست خارجی جمهوری خلق چین (PRC) تنش‌ها را با همسایگان منطقه‌ای خود و همچنین ایالات متحده افزایش داده است. با این حال، تحت مدیریت کومینتانگ (KMT) ما یینگ جئو، تایوان اجبار پکن را نادیده گرفت و بر اساس «اجماع 1992»، که توافق ضمنی بین KMT و حزب کمونیست چین در سال 1992 به دست آمد، روابط نزدیکی را دنبال کرد. و سرزمین اصلی متعلق به یک چین است، هرچند که "چین" در معرض تفاسیر متفاوت هر دو طرف است. نویسنده این جلد تحلیل می‌کند که چرا تایپه نسبت به چالش‌های امنیتی ناشی از جمهوری خلق چین و سیاست‌های منشوری که گاه بر خلاف منافع واشنگتن و متحدانش در آسیا-اقیانوسیه بود، واکنش نشان نداد. KMT برای احیای مشروعیت حاکم بر «چین واحد» ROC و جانشینی نیروهای طرفدار استقلال در تایوان به ابتکارات ملت‌سازی فشار می‌آورد. سیاست داخلی عمیقاً پراکنده و حزبی بودن جزیره، نخبگان سیاسی را به انتخاب استراتژی غیربهینه و در نتیجه تضعیف موقعیت امنیتی آن سوق داده است. پیامدهای این مطالعه به همان اندازه برای دولت تازه منتخب حزب دموکراتیک مترقی تایوان که در سال 2016 از بین رفته است، قابل استفاده است.

This book examines changes in Taiwan’s policies toward Mainland China under former Republic of China (ROC) President Ma Ying-jeou (2008-16) and considers their implications for US policy toward the Taiwan Strait. In recent years, the People’s Republic of China (PRC)’s increasingly assertive foreign policy behaviors have heightened tensions with its regional neighbors as well as the United States. However, under the Kuomintang (KMT) administration of Ma Ying-jeou, Taiwan discounted Beijing’s coercion and pursued rapprochement on the basis of the “1992 consensus,” which was a tacit agreement reached between the KMT and Chinese Communist Party in 1992 that both Taiwan and the mainland belong to one China though that “China” is subjected to either side's different interpretations. The author of this volume analyzes why Taipei underreacted towards the security challenges posed by the PRC and chartered policies that sometimes went against the interests of Washington and its allies in the Asia-Pacific. The KMT was pushing for nation-building initiatives to rejuvenate the ROC’s “one China” ruling legitimacy and to supplant pro-independence forces within Taiwan. The island’s deeply fragmented domestic politics and partisanship have led policy elites to choose suboptimal strategy and, thereby, weakening its security position. The implications from this study are equally applicable to Taiwan’s newly elected Democratic Progressive Party government that has taken off ice in 2016.