Unstable Aesthetics: Game Engines and the Strangeness of Modding

در طول دهه 1990، هنرمندان با فناوری‌های موتور بازی آزمایش کردند تا روابط معمول ما با بازی‌های ویدیویی را مختل کنند. آنها تیراندازی های اول شخص محبوب مانند Doom (1993) و Quake (1996) را هک کردند، خراب کردند و از بین بردند تا بازیکنان را در انواع جدیدی از فعالیت های تجسم یافته درگیر کنند. در زیبایی‌شناسی ناپایدار: موتورهای بازی و شگفت‌انگیز بودن تعدیل هنر، ادی لومایر به بررسی اپیزودهای تاریخی شیوه‌های اصلاح هنر-تغییر کد یا سخت‌افزار موجود سیستم بازی برای ایجاد فضاهای انتزاعی- واقع در اطراف باستان‌شناسی اخیر می‌پردازد. موتور بازی: نرم افزار رندر دنیای بازی دو و سه بعدی.

هنرمندان معاصری که در این کتاب برجسته شده‌اند - کوری آرکانجل، جودی، جولیان الیور، کریستا هوفل و برنت واتانابه، در میان دیگران - جذب معماری موتورها شدند زیرا به آنها اجازه می‌داد تا روابط حیاتی بین انتزاع را کشف کنند. ، تکنولوژی و بدن هنرمندان از طیف وسیعی از تکنیک‌های مودینگ استفاده کردند - هک کردن تراشه‌های ROM روی کارتریج‌های نینتندو برای تولید ویدیوی آزمایشی، ساختارشکنی کد منبع برای تولید الگوهای اختلال روان‌گردان، و جمع‌آوری دنیای بازی‌های سورئال- برای کالبد شکافی عمدی عملیات موتور و پرده‌برداری از توهمات حرکت در فضای الگوریتمی. در طول لحظات کلیدی در تاریخ موتور بازی، Lohmeyer یک پدیدارشناسی غنی از بازی های ویدیویی را با تمرکز بر فضاهای مرزی تعامل بین سیستم و بدن، یا بهتر است بگوییم عجیب بودن مودینگ هنری، فرموله می کند.

Throughout the 1990s, artists experimented with game engine technologies to disrupt our habitual relationships to video games. They hacked, glitched, and dismantled popular first-person shooters such as Doom (1993) and Quake (1996) to engage players in new kinds of embodied activity. In Unstable Aesthetics: Game Engines and the Strangeness of Art Modding, Eddie Lohmeyer investigates historical episodes of art modding practices-the alteration of a game system's existing code or hardware to generate abstract spaces-situated around a recent archaeology of the game engine: software for rendering two and three-dimensional gameworlds.

The contemporary artists highlighted throughout this book-Cory Arcangel, JODI, Julian Oliver, Krista Hoefle, and Brent Watanabe, among others –- were attracted to the architectures of engines because they allowed them to explore vital relationships among abstraction, technology, and the body. Artists employed a range of modding techniques-hacking the ROM chips on Nintendo cartridges to produce experimental video, deconstructing source code to generate psychedelic glitch patterns, and collaging together surreal gameworlds-to intentionally dissect the engine's operations and unveil illusions of movement within algorithmic spaces. Through key moments in game engine history, Lohmeyer formulates a rich phenomenology of video games by focusing on the liminal spaces of interaction among system and body, or rather the strangeness of art modding.