Unmanning: How Humans, Machines and Media Perform Drone Warfare

Unmanning به مطالعه شرایطی می‌پردازد که سکوهای بدون سرنشین را در ایالات متحده از طریق سلسله‌نامه‌ای از هواپیماهای آزمایشی و بدون خلبان که بین سال‌های 1936 و 1992 پرواز کردند. و دوری - با جابجایی بین انسان ها و ماشین ها به دست می آیند که یک صحنه جنگی میانجی را شکل می دهند. این کتاب به‌جای اینکه پهپاد را در نتیجه جنگ علیه تروریسم مورد بررسی قرار دهد، کشتار هدفمند معاصر را از طریق یک سری آزمایش‌های ناموفق برای توسعه پرواز بدون سرنشین در قرن بیستم بررسی می‌کند. بخش‌های انسانی، ماشینی و رسانه‌ای هواپیماهای بدون سرنشین به گونه‌ای سازماندهی شده‌اند که یک چارچوب ظاهراً انسانی برای جنگ بسازند که زیربنای سیاسی آن را به‌عنوان پیشرفت فناوری رد کند. این آزمایش ها با تاریخچه کنترل جهانی، سایبرنتیک، نژادپرستی و استعمار گره خورده است. سقوط و شکست پهپادها توجه را به اهمیت کنش انسانی در ساختن سیاست های فناورانه ای که در تقابل با \"انسان\" قرار می گیرد و پارادوکس های پایه آنها جلب می کند.

Unmanning studies the conditions that create unmanned platforms in the United States through a genealogy of experimental, pilotless planes flown between 1936 and 1992. Characteristics often attributed to the drone—including machine-like control, enmity and remoteness—are achieved by displacements between humans and machines that shape a mediated theater of war. Rather than primarily treating the drone as a result of the war on terror, this book examines contemporary targeted killing through a series of failed experiments to develop unmanned flight in the twentieth century. The human, machine and media parts of drone aircraft are organized to make an ostensibly not human framework for war that disavows its political underpinnings as technological advance. These experiments are tied to histories of global control, cybernetics, racism and colonialism. Drone crashes and failures call attention to the significance of human action in making technopolitics that comes to be opposed to “man” and the paradoxes at their basis.