Universities Under Dictatorship

دیکتاتوری‌ها آزادی فکری را از بین می‌برند، اما دانشگاه‌ها به آن نیاز دارند. پس دانشگاه ها چگونه می توانند تحت دیکتاتوری عمل کنند؟ آیا آنها بیشتر پشتوانه سیستم هستند یا خطر؟ در این مجلد، کارشناسان برجسته از پنج کشور به بررسی ابعاد متعدد تطبیق و درگیری، کنترل و استقلال، و همچنین اطاعت و مقاومت می پردازند که مشخصه رابطه دانشگاه ها با رژیم های دیکتاتوری در دولت های کمونیستی و فاشیستی در طول قرن بیستم است: آلمان نازی، ایتالیای موسولینی، اسپانیای فرانکویست، چین مائوئیستی، اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای بلوک شوروی چکسلواکی، آلمان شرقی، مجارستان و لهستان.

مقایسه بین این موارد نشان می‌دهد که سیاست‌های آموزش عالی دیکتاتوری‌های مدرن با تضاد اساسی اهداف مشخص می‌شد. از یک سو، دانشگاه ها قرار بود ایدئولوژی حاکم را تبلیغ کنند و به عنوان زمینه های آموزشی برای نخبگان قابل اعتماد عمل کنند. در نتیجه، استقلال دانشگاه محدود شد، تحقیقات برای مشروعیت سیاسی مورد استفاده قرار گرفت، سیاست‌های پرسنلی در معرض محاسبات سیاسی قرار گرفتند، و بسیاری از دانشمندان نامطلوب به سادگی در خیابان بیرون آمدند. از سوی دیگر، دیکتاتوری های مدرن برای اجرای برنامه های سیاسی، اقتصادی و نظامی خود به دانشمندان، پزشکان، معلمان و مهندسان تحصیلکرده نیاز داشتند.

رهبران کمونیست و فاشیست بنابراین با این سوال اساسی مواجه شدند که آیا دانشگاه ها را باید اساساً به عنوان تولیدکنندگان ایدئولوژی و کارگزاران وفادار به خط حزب دانست یا به عنوان مکان هایی که در آن دانش ضروری در دسترس قرار می گیرد. دیکتاتوری هایی که دانشگاه ها را تحت کنترل شدید سیاسی قرار دادند، بهره وری علمی آنها را کاهش دادند. اما اگر موسسات آموزش عالی با استقلال بیش از حد رها می شدند، این خطر وجود داشت که از نظر سیاسی به بیراهه بروند.

علاوه بر ویراستاران، روث بن غیات، مایکل دیوید فاکس، یان هاورانک، رالف جسن، گیورگی پتری، میگل آنجل رویز کارنیسر و داگلاس استیفلر، مشارکت کنندگان هستند.

Dictatorships destroy intellectual freedom, yet universities need it. How, then, can universities function under dictatorships? Are they more a support or a danger for the system? In this volume, leading experts from five countries explore the many dimensions of accommodation and conflict, control and independence, as well as subservience and resistance that characterized the relationship of universities to dictatorial regimes in communist and fascist states during the twentieth century: Nazi Germany, Mussolini’s Italy, Francoist Spain, Maoist China, the Soviet Union, and the Soviet bloc countries of Czechoslovakia, East Germany, Hungary, and Poland.

Comparisons across these cases reveal that the higher-education policies of modern dictatorships were characterized by a basic conflict of aims. On the one hand, universities were supposed to propagate reigning ideology and serve as training grounds for a dependable elite. Consequently, university autonomy was restricted, research used for political legitimation, personnel policies subjected to political calculus, and many undesired scholars simply put out on the street. On the other hand, modern dictatorships needed well-educated scientists, physicians, teachers, and engineers for the implementation of their political, economic, and military agendas.

Communist and fascist leaders thus confronted the basic question of whether universities should be seen primarily as producers of ideology and functionaries loyal to the party line or as places where indispensable knowledge was made available. Dictatorships that opted to subject universities to rigorous political control reduced their scholarly productivity. But if the institutes of higher learning were left with too much autonomy, there was a danger that they would go astray politically.

Besides the editors, the contributors are Ruth Ben-Ghiat, Michael David-Fox, Jan Havránek, Ralph Jessen, György Péteri, Miguel Ángel Ruiz Carnicer, and Douglas Stiffler.