Un ruso blanco en la División Azul

این کتاب حاوی خاطرات منتشرنشده - با ویرایش، مطالعه مقدماتی و یادداشت‌های تاریخ‌دانان خوزه ام. نونیز سیکساس و اولگ بیدا- از تبعیدی روسی سفید ولادیمیر ایوانوویچ کووالفسکی (1892-؟)، که پس از خدمت در خارج از فرانسه لژیون او در سال 1938 به عنوان یک داوطلب در صفوف فرانکو به اسپانیا رفت. پس از استقرار در سن سباستین، در ژوئن 1941 به عنوان یک داوطلب و مترجم در بخش آبی ثبت نام کرد. از دیدگاه خود به عنوان یک کهنه سرباز ضد کمونیست و میهن پرست روسی، کووالفسکی در خاطرات خود ناامیدی اولیه خود را از رفتار ورماخت در روسیه به عنوان یک ارتش اشغالگر نشان می دهد و موضعی انتقادی در قبال رفتار سربازان لشکر آبی اتخاذ می کند. فرماندهان آنها - از ژنرال مونوز گراندز گرفته تا فرناندو کاستیا، وزیر امور خارجه فرانسه که بعداً پیرو فرانسه بود. او همچنین به طعنه مشکلات بی انضباطی، رقابت های داخلی، غارت و سوء استفاده علیه مردم غیرنظامی را توصیف می کند - به ویژه منطق مبارزه با پارتیزان ها - که توسط گاردهای غیرنظامی تبدیل شده به پلیس نظامی انجام می شود. نویسنده به عنوان ناظری که دیدگاه های متفاوت اشغالگران و اشغالگران را درک کرده است، رنج هایی را که مردم روسیه تحت اشغال متحمل شده اند را نیز روایت می کند. کووالفسکی در آوریل 1942، افسرده و متاثر از تناقضات خود، به اسپانیا بازگشت. ده سال بعد این خاطرات را نوشت. در آنها، او دیدگاه بسیار جدیدی از تجربه لشکر آبی و همچنین از جنگ آلمان و شوروی به عنوان یک کل ارائه می دهد.

Este libro recoge las memorias inéditas —con edición, estudio introductorio y notas de los historiadores Xosé M. Núñez Seixas y Oleg Beyda— del exiliado ruso blanco Vladímir Ivánovich Kovalevski (1892-?), quien tras servir en la Legión Extranjera francesa recaló en España en 1938 como voluntario en las filas franquistas. Tras establecerse en San Sebastián, en junio de 1941 se alistó como voluntario e intérprete en la División Azul. Desde su perspectiva de veterano anticomunista y patriota ruso, Kovalevski muestra en sus memorias su pronta decepción con el proceder de la Wehrmacht en Rusia como ejército ocupante, y adopta una postura crítica hacia el comportamiento de los soldados de la División Azul y sus mandos —desde el general Muñoz Grandes hasta Fernando Castiella, posterior ministro de Asuntos Exteriores franquista—. Describe igualmente con ironía los problemas de indisciplina, rivalidades internas, pillaje y abusos contra la población civil —en particular las lógicas de la lucha contra los partisanos— llevadas a cabo por guardias civiles convertidos en policías militares. Como observador que percibía las perspectivas divergentes de ocupantes y ocupados, el autor también narra los sufrimientos que tuvo que soportar el pueblo ruso bajo la ocupación. Kovalevski volvió a España en abril de 1942, deprimido y devorado por sus contradicciones. Diez años después redactó estas memorias. Ofrece en ellas una perspectiva muy novedosa de la experiencia de la División Azul, pero también de la guerra germano-soviética en conjunto.