Un infierno donde hace frío

الین، در تنها پانزده سالگی احساس پیری می کند. او هر کاری را که در طول روز انجام می‌دهد را در یک سال و نیم یادداشت می‌کند و توضیح می‌دهد که چگونه با گذشت روزها خود ویران می‌شود. زندگی او مبتنی بر تضادهای مداوم، ناامنی ها و تردید از ندانست که آیا او در مقابل همه دنیاست یا دنیا علیه او. او از سیزده سالگی ناخودآگاه به خودش دروغ می گوید. او سعی می کند بفهمد که تقصیر کیست، صداهایی که در سر او هستند یا اطرافیانش. وقتی مقصری وجود ندارد، فقط یک بیماری وجود دارد: بی اشتهایی.

Elein, con solo quince años ya se siente vieja. Escribe todo lo que hace durante el día en, aproximadamente, un año y medio, detallando cómo se autodestruye a medida que pasan los días. Su vida se basa en contradicciones continuas, en inseguridades y en la duda de no saber si es ella quien está contra todo el mundo o es el mundo el que está en contra suya. Lleva desde los trece años mintiéndose a sí misma de manera inconsciente. Intenta descubrir de quién es la culpa, si de las voces de su cabeza o de los que la rodean; cuando no existe culpable alguno, solo una enfermedad: la anorexia.