Ugly Stories of the Peruvian Agrarian Reform

داستان‌های زشت اصلاحات ارضی پرو درام انسانی پشت اصلاحات رادیکال ارضی را که در سه دهه پایانی قرن بیستم در پرو رخ داد، آشکار می‌کند. این روند در سال 1969 آغاز شد، زمانی که دولت نظامی چپ‌گرا برنامه شدید سلب مالکیت زمین را اجرا کرد. زمین های تصرف شده به تعاونی های کارگری تبدیل شد. پس از اینکه این تعاونی ها شروع به تزلزل کردند و کشور به حکومت غیرنظامی در دهه 1980 بازگشت، اعضا زمین را بین خود تقسیم کردند. در سال‌های 1995-1996، در حالی که روند اصلاحات ارضی رو به پایان بود و سیاست‌های نئولیبرالی اصلاحات چپ را خنثی می‌کردند، انریکه مایر، انسان‌شناس پرویی به سراسر کشور سفر کرد و با افرادی که پرفراز و نشیب‌ترین سال‌های اصلاحات ارضی را گذرانده بودند مصاحبه کرد، خاطرات و خاطرات آنها را ثبت کرد. داستان ها در حالی که اصلاحات ارضی باعث آشفتگی، جنجال و ناامیدی عظیمی شد، اما موفق شد نظام ناعادلانه و ظالمانه هسیندا را در هم بکوبد. مایر ادعا می کند که نابودی آن سیستم به اندازه آزادی بردگان در قاره آمریکا مهم است.

مایر با مالکان سابق، مصادره کنندگان زمین، سیاستمداران، بوروکرات های دولتی، روشنفکران، رهبران دهقانان، فعالان، دامداران، مصاحبه کرد. اعضای خانواده های کشاورز و دیگران. او با تلفیق خاطرات پرشور آنها با تفسیر خود، مجموعه‌ای از روایت‌های دراماتیک را ارائه می‌کند که هر کدام حول یک نمونه خاص از مصادره زمین، شرکت جمعی، و سرخوردگی متمرکز است. اگرچه اصلاحات با امیدهای زیادی آغاز شد، اما به سرعت با مشکلاتی از جمله فساد، ناآرامی های روستایی و شهری، دعوا بر سر زمین و تاخیر در نوسازی پیچیده شد. مایر در حالی که بینشی در مورد چگونگی یادآوری رویدادهای تاریخی مهم ارائه می دهد، دولت نظامی پرو (1969-1979)، برنامه اصلاحات ارضی جسورانه آن، و معنای آن اصلاحات برای پرو از همه اقشار جامعه را دوباره ارزیابی می کند.

Ugly Stories of the Peruvian Agrarian Reform reveals the human drama behind the radical agrarian reform that unfolded in Peru during the final three decades of the twentieth century. That process began in 1969, when the left-leaning military government implemented a drastic program of land expropriation. Seized lands were turned into worker-managed cooperatives. After those cooperatives began to falter and the country returned to civilian rule in the 1980s, members distributed the land among themselves. In 1995–96, as the agrarian reform process was winding down and neoliberal policies were undoing leftist reforms, the Peruvian anthropologist Enrique Mayer traveled throughout the country, interviewing people who had lived through the most tumultuous years of agrarian reform, recording their memories and their stories. While agrarian reform caused enormous upheaval, controversy, and disappointment, it did succeed in breaking up the unjust and oppressive hacienda system. Mayer contends that the demise of that system is as important as the liberation of slaves in the Americas.

Mayer interviewed ex-landlords, land expropriators, politicians, government bureaucrats, intellectuals, peasant leaders, activists, ranchers, members of farming families, and others. Weaving their impassioned recollections with his own commentary, he offers a series of dramatic narratives, each one centered around a specific instance of land expropriation, collective enterprise, and disillusion. Although the reform began with high hopes, it was quickly complicated by difficulties including corruption, rural and urban unrest, fights over land, and delays in modernization. As he provides insight into how important historical events are remembered, Mayer re-evaluates Peru’s military government (1969–79), its audacious agrarian reform program, and what that reform meant to Peruvians from all walks of life.