Two Americans: Truman, Eisenhower, and a Dangerous World

هری ترومن و دوایت آیزنهاور، روسای جمهور متوالی ایالات متحده، از بسیاری جهات به طور یکسان از کشورهای غرب میانه بودند - با این تفاوت که آنها نیز به شدت با هم تفاوت داشتند. آنها که در فاصله شش سال از یکدیگر به دنیا آمدند (ترومن در سال 1884، آیزنهاور در سال 1890)، از شهرهای کوچک در میسوری-دره رودخانه می سی سی پی- در میان گاوها و گندم، خوک ها و ذرت، و آسانسورهای غلات آمدند. هر دو نوه کشاورزان و پسران مادران زورگو و پدرانی بودند که شکست را می دانستند. هر دو از طبقه متوسط ​​پایین تر بودند، تحصیلات مدارس دولتی را دریافت کردند و در فرقه های پروتستانی با کلیساهای پایین تربیت شدند.
ویلیام لی میلر داستان های زندگی ترومن و آیزنهاور را در هم می آمیزد، که سپس به داستان ملت آنها تبدیل می شود که به قدرتی بزرگ می رسد. . آنها تجربیات متضادی در جنگ بزرگ داشتند. آیزنهاور، فرمانده عالی که باید باشد. در بین جنگ‌ها، ترومن سیاستمدار اصلی و آیزنهاور ضد سیاست‌مدار تمام عیار بود. ترومن هم موفقیت ها و هم بدبختی های زندگی عمومی را می دانست، در حالی که آیزنهاور در ارتش زمان صلح زندانی شده بود. سپس در زمان جنگ دهه 1940، این دو مرد به طور ناگهانی از ده‌ها نفر دیگر بلند شدند تا به رهبران تلاش‌های بزرگ ملی تبدیل شوند.
میلر مانورهای خصمانه و مشاجره‌های خصمانه را در آن لحظه در سال‌های 1952-1953 توصیف می‌کند، زمانی که قرار بود قدرت از یک نفر واگذار شود. به دیگری و یکی باید تصمیم می گرفت که کدام کلاه بر سر بگذارد و چه کسی به چه کسی سلام کند. به عنوان رئیس جمهور، هر کدام با مک کارتیسم، مشکلات عذاب آور نژاد، و مسائل بزرگ جنگ سرد در حال ظهور کنار آمدند. آنها ایالات متحده را وارد الگوی جدیدی از مسئولیت جهانی کردند در حالی که اولین آمریکایی‌هایی بودند که قدرت حیرت‌انگیز سلاح‌هایی را که قادر به نابود کردن تمدن هستند در دست داشتند.
خواندن داستان آنها یادآور داستان مدرن آمریکایی است، از مردم عادی. برخورد با قدرت فوق العاده.

Harry Truman and Dwight Eisenhower, consecutive presidents of the United States, were midwesterners alike in many ways—except that they also sharply differed.  Born within six years of each other (Truman in 1884, Eisenhower in 1890), they came from small towns in the Missouri–Mississippi River Valley—in the midst of cows and wheat, pigs and corn, and grain elevators. Both were grandsons of farmers and sons of forceful mothers, and of fathers who knew failure; both were lower middle class, received public school educations, and were brought up in low-church Protestant denominations.
William Lee Miller interweaves Truman’s and Eisenhower’s life stories, which then also becomes the story of their nation as it rose to great power. They had contrasting experiences in the Great War—Truman, the haberdasher to be, led men in battle; Eisenhower, the supreme commander to be did not. Between the wars, Truman was the quintessential politician, and Eisenhower the thoroughgoing anti-politician. Truman knew both the successes and woes of the public life, while Eisenhower was sequestered in the peacetime army. Then in the wartime 1940s, these two men were abruptly lifted above dozens of others to become leaders of the great national efforts.
Miller describes the hostile maneuvering and bickering at the moment in 1952–1953 when power was to be handed from one to the other and somebody had to decide which hat to wear and who greeted whom. As president, each coped with McCarthyism, the tormenting problems of race, and the great issues of the emerging Cold War. They brought the United States into a new pattern of world responsibility while being the first Americans to hold in their hands the awesome power of weapons capable of destroying civilization.
Reading their story is a reminder of the modern American story, of ordinary men dealing with extraordinary power.