Twenty Minutes in Manhattan

پیاده روی از آپارتمان من در روستای گرینویچ تا استودیوی من در ترایبکا حدود بیست دقیقه طول می کشد. مسیر و اینکه آیا برای یک قهوه توقف می کنم و Times. اما همیشه با پایین رفتن از پله ها شروع می شود.

و به این ترتیب معماری را مشخص می کند. منتقد مایکل سورکین در پیاده‌روی روزانه‌اش از خانه‌اش در یک ساختمان مسکونی به سبک قدیمی منهتن. سورکین بیش از پانزده سال است که همین مسیر را دنبال کرده است، مسیری که به او اجازه داده تا تحولات خیره کننده نیویورک را در این دوره از تغییرات بزرگ مشاهده کند. بیست دقیقه در منهتن روایت شخصی و حکایتی او از برخوردهای گاه به گاه او با فضای فیزیکی و ابعاد اجتماعی این شهر بی نظیر است.

            از محل تجمع اجتماعی شهر تا پارک میدان واشنگتن، قدم زدن سورکین خواننده را به سفری خنده‌دار و طنزآمیز از کنار شخصیت‌های محلی، فروشگاه‌های محله و بودگا، ساختمان‌های شاخص و خیابان‌های مشرف می‌برد. گام‌های او به او و خواننده فرصت‌هایی را می‌دهد تا نه تنها با محیط اطراف خود درگیر شود، بلکه طیف وسیعی از مسائلی را که سورکین را به عنوان یک معمار، شهرساز و نیویورکی مجذوب خود می‌کند، در نظر بگیرد. چه او از زباله‌های خیابان ناامید باشد یا از آداب آسانسور شگفت زده شود، بیست دقیقه در منهتن محل آزمایشی برای ایده‌های او در مورد اینکه چگونه می‌توان شهر را به‌تازگی تصور و طراحی کرد، ارائه می‌کند و به موضوعاتی مانند بحران شهر می‌پردازد. محیط زیست، بیان آزاد و فضای عمومی، حفاظت تاریخی، و آینده محله به عنوان یک مفهوم.

            الهام گرفته از نزدیکی Sorkin رابطه‌ی دقیق با شهر مورد علاقه‌اش، بیست دقیقه در منهتن در نهایت ولنتاینی برای ایده شهر است که در نهایت مجموعه‌ای عملی از راه‌حل‌ها را ارائه می‌دهد که نه تنها به حفظ و بهبود آن مربوط می‌شوند. نیویورک اما به محیط های شهری در همه جا.

The walk from my apartment in Greenwich Village to my studio in Tribeca takes about twenty minutes, depending upon the route and whether I stop for a coffee and the Times. Invariably, though, it begins with a trip down the stairs.

And so sets out architecture critic Michael Sorkin on his daily walk from his home in a Manhattan old-law-style tenement building. Sorkin has followed the same path for over fifteen years, a route that has allowed him to observe the startling transformations in New York during this period of great change. Twenty Minutes in Manhattan is his personal, anecdotal account of his casual encounters with the physical space and social dimensions of this unparalleled city.

            From the social gathering place of the city stoop to Washington Square Park, Sorkin’s walk takes the reader on a wry, humorous journey past local characters, neighborhood stores and bodegas, landmark buildings, and overlooked streets. His perambulations offer him—and the reader—opportunities to not only engage with his surroundings but to consider a wide range of issues that fascinate Sorkin as an architect, urbanist, and New Yorker. Whether he is despairing at street garbage or marveling at elevator etiquette, Twenty Minutes in Manhattan offers a testing ground for his ideas of how the city can be newly imagined and designed, addressing such issues as the crisis of the environment, free expression and public space, historic preservation, and the future of the neighborhood as a concept.

            Inspired by Sorkin’s close, attentive relationship to his beloved city, Twenty Minutes in Manhattan is in the end a valentine to the idea of the city that ultimately offers a practical set of solutions that are relevant to not only the preservation and improvement of New York but to urban environments everywhere.