Tuscan Spaces: Literary Constructions of Place

منطقه توسکانی که محل مهمی برای نویسندگان انگلیسی زبان است، در قانون ادبی ایتالیا نیز به خوبی نشان داده شده است. سیلویا راس در فضاهای توسکانی بر ساخت‌های توسکانی در ادبیات ایتالیایی قرن بیستم تمرکز می‌کند و آن‌ها را با آثار منثور انگلیسی نویسندگانی مانند E.M. Forster و Frances Mayes در کنار هم قرار می‌دهد تا پیچیدگی بازنمایی ادبی متمرکز بر محیط واحد.

راس از آثار نویسندگانی مانند فدریگو توزی، آلدو پالازسکی، واسکو پراتولینی و النا جیانینی بلوتی برای جست‌وجوی دیدگاه‌های جایگزین از فضای توسکانی استفاده می‌کند و تاکید می‌کند که هر نویسنده منطقه را به شکلی طراحی می‌کند. روشی که منعکس کننده شعر، پیشینه و تجربیات شخصی آنهاست. نظریه‌های جغرافیای فرهنگی، فضا، سفر، و روایت به توجه راس به دوگانگی‌هایی که معمولاً در نوشته‌های مربوط به توسکانی به کار می‌رود، مانند کشور/شهر، طبیعت/فرهنگ، زن/مرد، و خود/دیگری کمک می‌کنند، که همگی به نوبه خود هستند. تحت تأثیر بازجویی او از مخالفان محلی/خارجی که اساس مطالعه به عنوان یک کل است.

An important locus for English-speaking writers, the region of Tuscany is also well represented in the Italian literary canon. In Tuscan Spaces, Silvia Ross focuses on constructions of Tuscany in twentieth-century Italian literature and juxtaposes them with English prose works by such authors as E.M. Forster and Frances Mayes to expose the complexity of literary representation centred on a single milieu.

Ross uses the works of writers such as Federigo Tozzi, Aldo Palazzeschi, Vasco Pratolini, and Elena Gianini Belotti, to seek out alternative visions of Tuscan space and emphasizes that each author fashions the region in a manner which reflects their personal poetics, background, and experiences. Theories of cultural geography, space, travel, and narrative contribute to Ross's consideration of the dualisms commonly employed in writings about Tuscany, such as country/city, nature/culture, female/male, and self/other, all of which are in turn affected by her interrogation of the local/foreign opposition that underlies the study as a whole.