Truth commissions: memory, power, and legitimacy

از دهه 1980، تعدادی از کشورها برای کنار آمدن با میراث نقض حقوق بشر در گذشته، کمیسیون های حقیقت را تأسیس کرده اند، با این حال اطلاعات کمی در مورد دستاوردها و کاستی های این ابزار عدالت انتقالی محبوب وجود دارد. اونور باکینر با تکیه بر تحقیقات در مورد کمیسیون حقیقت و آشتی ملی شیلی و کمیسیون حقیقت و آشتی پرو، و بررسی بورس تحصیلی در سیزده زمینه انتقالی دیگر، موفقیت کمیسیون های حقیقت را در ارتقای اصلاح سیاست، پاسخگویی حقوق بشر و به رسمیت شناختن عمومی انسان ارزیابی می کند. نقض حقوق او استدلال می‌کند که اگرچه نخبگان سیاسی اغلب کمیسیون حقیقت را راهی مناسب برای رسیدگی به جنایات گذشته می‌دانند، یافته‌ها، روایت‌های تاریخی و توصیه‌های چنین کمیسیون‌هایی اغلب بازیگران سیاسی با نفوذ را غافلگیر، ناراحت و بی‌اعتبار می‌کنند. باکینر معتقد است، حتی زمانی که کمیسیون‌ها در نتیجه محدودیت‌های سیاسی تنها تغییرات اندکی ایجاد می‌کنند، آنها چیزهای جدیدی را باز می‌کنند...

Since the 1980s a number of countries have established truth commissions to come to terms with the legacy of past human rights violations, yet little is known about the achievements and shortcomings of this popular transitional justice tool. Drawing on research on Chile's National Truth and Reconciliation Commission and Peru's Truth and Reconciliation Commission, and exploring the scholarship on thirteen other transitional contexts, Onur Bakiner evaluates the success of truth commissions in promoting policy reform, human rights accountability, and the public recognition of human rights violations. He argues that although political elites often see a truth commission as a convenient way to address past atrocities, the findings, historical narratives, and recommendations of such commissions often surprise, upset, and discredit influential political actors. Even when commissions produce only modest change as a result of political constraints, Bakiner contends, they open up new...