Truth Commissions And Courts: The Tension Between Criminal Justice and the Search for Truth

عدالت کیفری برای نقض حقوق بشر در دوره‌های سرکوب سیاسی یا دیکتاتوری یکی از چالش‌های بزرگ جوامع پس از جنگ است. در بسیاری از موارد اصلاً عدالت وجود نداشته است. گاهی اوقات نگرانی‌های جدی سیاسی مبنی بر اینکه رفتارهای پاسخگویی ممکن است حل و فصل‌های شکننده صلح را بر هم بزند، به نفع عدم اقدام و عدم پاسخگویی بوده است. در بسیاری از موارد، ظالمان در حال خروج، خروج خود را مشروط به تعهد به عدم تعقیب قضایی کرده اند. اما تفکر در مورد این مسائل در سال های اخیر به طور قابل توجهی تکامل یافته است. عمدتاً به دلیل این دیدگاه که فراموشی جمعی به منزله نقض حقوق اساسی بشر، به ویژه حقوق قربانیان جنایات است، توجه به طور فزاینده ای به پویایی پاسخگویی پس از جنگ معطوف شده است. البته، نهادهای جدید عدالت کیفری بین‌المللی در بالاترین حد خود قرار دارند: دادگاه‌های موقت یوگسلاوی سابق و رواندا، دادگاه ویژه سیرالئون، دادگاه‌های مختلف «ترکیبی» در کوزوو، تیمور شرقی. و کامبوج و دادگاه کیفری بین المللی جدید. اما از نظر اعداد و ارقام، مهم ترین نهادهای جدید کمیسیون های حقیقت و آشتی هستند. معماری متغیر، بسته به اختیارات جامعه مورد نظر و ویژگی‌های تضاد گذشته، به عنوان یک مکانیسم بسیار محبوب در جعبه ابزار عدالت انتقالی ظاهر شده‌اند. در برخی موارد، کمیسیون حقیقت به عنوان جایگزینی برای عدالت کیفری برگزار می شود.

Criminal justice for human rights abuses committed during periods of political repression or dictatorship is one of the great challenges to post-con?ict societies. In many cases, there has been no justice at all. Sometimes serious political concerns that e?orts at accountability might upset fragile peace settlements have militated in favour of no action and no accountability. In many cases, the outgoing tyrants have conditioned their departure upon a pledge that there be no prosecutions. But thinking on these issues has evolved considerably in recent years. Largely driven by the view that collective amnesia amounts to a violation of fundamental human rights, especially those of the victims of atrocities, attention has increasingly turned to the dynamics of post-con?ict accountability. At the high end of the range, of course, sit the new international criminal justice institutions: the ad hoc tribunals for the former Yugoslavia and Rwanda, the Special Court for Sierra Leone, the various ‘‘hybrid’’ tribunals in Kosovo, East Timor and Cambodia, and the new International Criminal Court. But in terms of sheer numbers, the most signi?cant new institutions are truth and reconciliation commissions. Of va- able architecture, depending upon the prerogatives of the society in question and the features of the past con?ict, they have emerged as a highly popular mechanism within the toolbox of transitional justice. In some cases, the truth commission is held out as an alternative to criminal justice.