Truth and Metafiction: Plasticity and Renewal in American Narrative

فراداستان مدت‌هاست که با دوران اوج پست مدرنیسم ادبی همراه بوده است - با احساس خاصی از بی‌مسئولیت، بی‌تفاوتی سیاسی، یا نیهیلیسم آشکار. با این حال، اگر (همانطور که اکنون به طور گسترده فرض می شود) بالاخره پست مدرنیسم مسیر خود را طی کرده است، چگونه می توانیم تکثیر ابزارهای فراداستانی در رسانه های روایی معاصر را توجیه کنیم؟ آیا این تداوم این ادعا را تضعیف می کند که پست مدرنیسم گذشته است، یا کارکرد فراداستان به نحوی تغییر کرده است؟

برای پاسخ به این سؤالات، جاش توث طیف وسیعی از متون فراداستانی اخیر-نویسندگانی مانند جورج ساندرز و جنیفر ایگان را در نظر می گیرد. و کارگردانانی مانند سوفیا کاپولا و کوئنتین تارانتینو. در عین حال، او یک چشم‌انداز نظری پراکنده را طی می‌کند: از ظهور ماتریالیسم‌های مختلف جدید (در فلسفه) و چرخش به تأثیر (در نقد ادبی) تا تلاش‌های به ظاهر بی‌پایان برای نام‌گذاری جانشین ظاهری پست مدرنیسم.

در نهایت، توث استدلال می‌کند که بسیاری از فراداستان معاصر فراتر از شک‌گرایی پست مدرن حرکت می‌کنند تا امکان ادعای واقعی درباره چیزهای واقعی را دوباره تأیید کنند. چنین اشکالی که قادر به مبارزه با بحران «پسا حقیقت» هستند، نوعی شکل پذیری هگلی را ادعا می کنند یا فرض می کنند. آنها فعالانه و پیگیرانه با آسیب ناشی از چیزی که بی نهایت تغییر پذیر یا دائماً غیر قابل تغییر است مقابله می کنند. آنچه در خارج یا قبل از یک نمایش معین وجود دارد، به عنوان چیزی که بیش از نمونه گرفتن آن است، تأیید و تحمل می شود. حقیقت بدین وسیله تجدید می شود. نه انکار می شود و نه به سادگی فرض می شود، تا آنجا که ممکن است اخلاقی با آن برخورد می شود. شکل پذیری آن درک است زیرا درک، شکل دلهره روایی آن، اجازه می دهد از بین برود.

Metafiction has long been associated with the heyday of literary postmodernism-with a certain sense of irresponsibility, political apathy, or outright nihilism. Yet, if (as is now widely assumed) postmodernism has finally run its course, how might we account for the proliferation of metafictional devices in contemporary narrative media? Does this persistence undermine the claim that postmodernism has passed, or has the function of metafiction somehow changed?

To answer these questions, Josh Toth considers a broad range of recent metafictional texts-bywriters such as George Saunders and Jennifer Egan and directors such as Sofia Coppola and Quentin Tarantino. At the same time, he traverses a diffuse theoretical landscape: from the rise of various new materialisms (in philosophy) and the turn to affect (in literary criticism) to the seemingly endless efforts to name postmodernism's ostensible successor.

Ultimately, Toth argues that much contemporary metafiction moves beyond postmodern skepticism to reassert the possibility of making true claims about real things. Capable of combating a “post-truth” crisis, such forms assert or assume a kind of Hegelian plasticity; they actively and persistently confront the trauma of what is infinitely mutable, or perpetually other. What is outside or before a given representation is confirmed and endured as that which exceeds the instance of its capture. The truth is thereby renewed; neither denied nor simply assumed, it is approached as ethically as possible. Its plasticity is grasped because the grasp, the form of its narrative apprehension, lets slip.