Tribal Modern: Branding New Nations in the Arab Gulf

در دهه 1970، یکی از وحشتناک ترین و ممنوعه ترین مناطق جهان به صحنه بین المللی راه یافت. کشف و متعاقب آن بهره برداری از نفت به حاکمان قبایلی امارات متحده عربی، قطر، بحرین و کویت اجازه داد تا رویاهای بزرگی داشته باشند. چگونه ماهیگیران، غواصان مروارید و عشایر چوپانی توانستند با بقیه جهان مدرن شده برسند؟ حتی امروز، جامعه در مورد برخورد بین مدرن و باستانی در خلیج تردید دارد. اما آیا می‌توان قبیله‌ای و مدرن را به‌جای انحراف متقابل در هم آمیخت؟ مدرن قبیله ای با کاوش در همه چیز از معماری فانتزی گرفته تا ورزش های قبیله ای و از کدهای لباس اماراتی گرفته تا مسابقات شعر نو بادیه نشین، این ایده را که قبیله بدوی است منفجر می کند و در عوض استدلال می کند که این قبیله یک نخبه و منحصر به فرد است. ابزاری نژادپرستانه و مدرن برای نامگذاری کشورهای جدید و شکل دادن شهروندی و هویت خلیج فارس - تصویری که برای نمایش اعتبار در داخل و قدرت در خارج از کشور استفاده می شود.

In the 1970s, one of the most torrid and forbidding regions in the world burst on to the international stage. The discovery and subsequent exploitation of oil allowed tribal rulers of the U.A.E, Qatar, Bahrain, and Kuwait to dream big. How could fishermen, pearl divers and pastoral nomads catch up with the rest of the modernized world? Even today, society is skeptical about the clash between the modern and the archaic in the Gulf. But could tribal and modern be intertwined rather than mutually exclusive? Exploring everything from fantasy architecture to neo-tribal sports and from Emirati dress codes to neo-Bedouin poetry contests, Tribal Modern explodes the idea that the tribal is primitive and argues instead that it is an elite, exclusive, racist, and modern instrument for branding new nations and shaping Gulf citizenship and identity—an image used for projecting prestige at home and power abroad.