Trauma: Conventional Radiological Study in Spine Injury

پیشرفت در تروماتولوژی ستون فقرات مهره ای برای مدت طولانی توسط دو عامل بازدارنده مهار شده است. اولین مانع، تفاوت در رویکرد و تضاد صلاحیت ها است. جراحان مغز و اعصاب، تنها با در نظر گرفتن وتر نخاعی، خود را به اندیکاسیون هایی برای لامینکتومی، مداخله ای ناکافی و معمولاً بی اثر، محدود کرده اند. از سوی دیگر، جراحان ارتوپد، وسواس ترس از ضایعات مدولاری، مدت‌هاست که در اعمال قوانین اساسی برای درمان شکستگی‌ها، یعنی کاهش دقیق و به دنبال آن بی‌حرکتی شدید، تردید دارند، در نتیجه خود را از اثربخشی کاهش فشار رادیکولومدول لار محروم کرده‌اند. از محافظتی که این روش برای این ساختارها در زمانی که خود درگیر تروما هستند فراهم می کند. با در نظر گرفتن این حقایق، همراه با نتایج نسبتاً ضعیف لامینکتومی، متخصصان عاقلانه و با موفقیت توصیه کرده اند که فرد باید از درمان ضایعه اولیه خودداری کند، بلکه با مراقبت های پرستاری مناسب و آموزش مجدد کافی، آسیب را کاهش دهد. دومین عامل بازدارنده، آگاهی ناکافی از پیچیدگی شدید ضایعات آناتومیک بود. این امر احتیاط نسبی ارتوپدها را توضیح می دهد. آدم فقط با چیزهایی خوب رفتار می کند که خوب می داند. تجزیه و تحلیل دقیق تر ضایعات، نه تنها استخوان ها، بلکه مفاصل، i. e.، درگیری استئوفیبر، عمدتا بر اساس نشانه‌شناسی رادیولوژیک دقیق است، که مشکل است زیرا این ساختارها به طور همزمان تحت تأثیر قرار می‌گیرند. ما بسیار مدیون دکتر DOSCH، رادیولوژیست در مرکز خود هستیم که این کار دشوار را با استفاده از تمام تکنیک های رادیولوژی معمولی انجام نداده است.

Progress in traumatology of the vertebral spine has been restrained for a long time by two hindering factors. The first obstacle is presented by the differences in approach and a conflict of competences. The neurosurgeons, considering only the spinal chord, have confined themselves to indications for laminectomy, an insufficient and usually ineffective intervention. The orthopedic surgeons, on the other hand, obsessed by the fear of medullary lesions, have long hesitated to apply the fundamental rules for the treatment of fractures, namely precise reduction followed by strict immobilization, thus depriving themselves of the efficacy of radiculomedul­ lar decompression and of the protection this procedure affords to these structures when they are themselves involved in the trauma. Taking these facts into account, together with the rather poor results of laminectomy, the specialists have wisely and successfully recommended that one should abstain from treating the initial lesion, but rather attenuate the damage by appropiate nursing care and adequate reeducation. The second hindering factor was the insufficient knowledge of the extreme complexity of the anatomic lesions. This explains the orthopedists' relative caution; one only treats well what one knows well. More precise analysis of the lesions, not only of the bones but also of the joints, i. e., the osteofibrous involvement, is mainly based on strict radiologic semiology, which is rendered difficult because these structures are simultaneously affected. We are greatly indebted to Dr. DOSCH, radiologist at our Center, for having untertaken this difficult task, using all available conventional radiologic techniques.