Trauma Culture: The Politics of Terror and Loss in Media and Literature

ممکن است گفته شود که هر ضربه ای دو ضربه یا ده هزار تروما است - بسته به تعداد افراد درگیر. نحوه تجربه و واکنش فرد به یک رویداد منحصر به فرد است و تا حد زیادی به موقعیت مستقیم یا غیرمستقیم، تاریخچه روانی شخصی و خاطرات فردی بستگی دارد. اما به همان اندازه برای تجربه تروما، زمینه‌های سیاسی و فرهنگی گسترده‌تری که یک فاجعه در آن اتفاق می‌افتد و نحوه «مدیریت» آن توسط نیروهای نهادی، از جمله رسانه‌ها، اهمیت دارد.
در فرهنگ تروما، ای. رابطه بین تأثیر تروما بر افراد و بر کل فرهنگ ها و ملت ها. او با این استدلال که انسان‌ها نیاز قانع‌کننده‌ای به استخراج معنا از تجربه شخصی و انتقال آنچه برای دیگران می‌افتد دارند، اشکال هنری، ادبی و سینمایی را بررسی می‌کند که اغلب برای پل زدن بین تجربه فردی و جمعی استفاده می‌شوند. تعدادی از مطالعات موردی، از جمله موسی و توحید زیگموند فروید، La Douleur مارگریت دوراس، Rue Ordener اثر سارا کوفمن، Rue Labat، Spellbound آلفرد هیچکاک، و Night Cries تریسی موفات، نشان می‌دهند که چگونه می‌توان همدلی را بدون عناصر هیجان‌انگیز پرورش داد. رسانه ها.
از جنگ جهانی دوم تا 11 سپتامبر، این مطالعه پرشور به طرز شیوای بحث های بحث برانگیز پیرامون نظریه تروما را بررسی می کند و به طور متقاعدکننده ای از اشتراک گذاری مسئولانه و ترجمه فاجعه حمایت می کند.

It may be said that every trauma is two traumas or ten thousand-depending on the number of people involved. How one experiences and reacts to an event is unique and depends largely on one's direct or indirect positioning, personal psychic history, and individual memories. But equally important to the experience of trauma are the broader political and cultural contexts within which a catastrophe takes place and how it is "managed" by institutional forces, including the media.
In Trauma Culture, E. Ann Kaplan explores the relationship between the impact of trauma on individuals and on entire cultures and nations. Arguing that humans possess a compelling need to draw meaning from personal experience and to communicate what happens to others, she examines the artistic, literary, and cinematic forms that are often used to bridge the individual and collective experience. A number of case studies, including Sigmund Freud's Moses and Monotheism, Marguerite Duras' La Douleur, Sarah Kofman's Rue Ordener, Rue Labat, Alfred Hitchcock's Spellbound, and Tracey Moffatt's Night Cries, reveal how empathy can be fostered without the sensationalistic element that typifies the media.
From World War II to 9/11, this passionate study eloquently navigates the contentious debates surrounding trauma theory and persuasively advocates the responsible sharing and translating of catastrophe.