Translingual Practices and Neoliberal Policies: Attitudes and Strategies of African Skilled Migrants in Anglophone Workplaces

این کتاب به انتقادات اخیر پاسخ می دهد که تحقیقات و نظریه پردازی چندزبانگی از سوی زبان شناسان کاربردی در تبانی با سیاست های نئولیبرالی و منافع اقتصادی است. در حالی که اذعان می‌کند که آژانس‌های نئولیبرال می‌توانند زبان‌ها و شیوه‌های زبانی متنوع، از جمله منابع و گرایش‌های نظریه‌پردازی‌شده توسط محققان چندزبانگی را تصاحب کنند، استدلال می‌کند که باید بین ایدئولوژی‌های زبانی مختلف که به شیوه‌های ارتباطی اطلاع‌رسانی می‌کنند، تمایز قائل شد. انگیزه‌های آژانس‌های نئولیبرال، جهت‌گیری‌های ایدئولوژیک متمایزی است که از نظریه‌پردازی رویه‌های چندزبانه توسط زبان‌شناسان کاربردی انتقادی فاصله دارد. برای پرداختن به این موضوع، این کتاب از تحقیقات تجربی نویسنده در مورد مهاجرت ماهرانه استفاده می‌کند تا نشان دهد چگونه متخصصان آفریقایی جنوب صحرا در محل‌های کاری انگلیسی‌نشین در بریتانیا، ایالات متحده آمریکا، استرالیا و آفریقای جنوبی در برابر انتظارات ارتباطی نئولیبرالی مقاومت می‌کنند و از شیوه‌های متناوب آگاهانه استفاده می‌کنند. با گرایش های انتقادی این شیوه ها پتانسیل تغییر جهت گیری های نئولیبرالی در توسعه مادی را دارند. این کتاب این مورد را به‌عنوان ایدئولوژی زبان پسااستعماری می‌نامد تا آنها را از ایدئولوژی‌های نئولیبرالیسم متمایز کند. در حالی که آژانس‌های نئولیبرال به زبان‌ها به‌عنوان ابزاری برای اهداف سودجویانه نگاه می‌کنند، آگاهان نویسنده بر هم‌افزایی بین زبان‌ها برای تولید معانی و هنجارهای جدید تمرکز می‌کنند که به‌طور استراتژیک در پی منافع اخلاقی، تعاملات فراگیر و توسعه زیست‌محیطی کل نگر مذاکره می‌شوند. به این ترتیب، این کتاب به وضوح نشان می‌دهد که نحوه ارتباط دانشمندان منتقد و چندزبانه با تنوع زبانی متفاوت از روشی است که سیاست‌ها و آژانس‌های نئولیبرال از چندزبانگی برای اهداف خود استفاده می‌کنند.

This book responds to recent criticisms that the research and theorization of multilingualism on the part of applied linguists are in collusion with neoliberal policies and economic interests. While acknowledging that neoliberal agencies can appropriate diverse languages and language practices, including resources and dispositions theorized by scholars of multilingualism, it argues that a distinction must be made between the different language ideologies informing communicative practices. Those of neoliberal agencies are motivated by distinct ideological orientations that diverge from the theorization of multilingual practices by critical applied linguists. In addressing this issue, the book draws on the author’s empirical research on skilled migration to demonstrate how sub-Saharan African professionals in English-dominant workplaces in the UK, USA, Australia, and South Africa resist the neoliberal communicative expectations and employ alternate practices informed by critical dispositions. These practices have the potential to transform neoliberal orientations on material development. The book labels the latter as informed by a postcolonial language ideology, to distinguish them from those of neoliberalism. While neoliberal agencies approach languages as being instrumental for profit-making purposes, the author’s informants focus on the synergy between languages to generate new meanings and norms, which are strategically negotiated in pursuit of ethical interests, inclusive interactions, and holistic ecological development. As such, the book clearly illustrates that the way critical scholars and multilinguals relate to language diversity is different from the way neoliberal policies and agencies use multilingualism for their own purposes.