Transitional Justice in Nicaragua 1990–2012: Drawing a Line Under the Past

آسترید بوتمن عوامل تاریخی، سیاسی و اجتماعی-اقتصادی را بررسی می کند که فقدان عدالت انتقالی را در نیکاراگوئه از سال 1990 تا 2012 توضیح می دهد. نویسنده اولین تحلیل سیستماتیک از دلایل فقدان عدالت انتقالی در نیکاراگوئه پس از پایان دوره ساندینیستا را ارائه می دهد. رژیم و جنگ داخلی (1990). برخلاف سایر ایالت‌های آمریکای لاتین در موج سوم دموکراسی‌سازی، که عاملان جنایات گذشته را محاکمه کردند، کمیسیون‌های حقیقت را تأسیس کردند، مقامات سیاسی و نظامی را پاکسازی کردند، و به قربانیان غرامت پرداخت کردند، اولین دولت نیکاراگوئه پس از جنگ سیاستی را انتخاب کرد. آشتی ملی که مبتنی بر عفو و فراموشی بود. دولت های بعدی این مسیر را دنبال کردند به طوری که تا امروز به گذشته پرداخته نشده است.

Astrid Bothmann examines historical, political and socioeconomic factors that explain the absence of transitional justice in Nicaragua from 1990 to 2012. The author provides the first systematic analysis of the reasons for the lack of transitional justice in Nicaragua after the end of the Sandinista regime and the civil war (1990). Contrary to other Latin American states of the third wave of democratization, which put the perpetrators of past crimes on trial, established truth commissions, purged political and military officials, and made reparations to the victims, Nicaragua’s first post-war government opted for a policy of national reconciliation that was based on amnesty and oblivion. Subsequent governments followed this course so that the past has not been dealt with until today.