Transformations: The Anthropology of Children’s Play

نوشتن کتابی درباره بازی منجر به تعجب می شود. در نوشتن این کتاب ابتدا به این فکر کردم که آیا آن را جدی می گیرند و سپس ممکن است خیلی جدی باشد. در نهایت متوجه شدم که این نگرانی ها بر اساس دوگانگی عمده ای که من می خواستم آن را زیر سوال ببرم، یعنی تقسیم بندی بسیار فراگیر و بسیار نادرست که فرهنگ های غربی بین بازی و جدیت (یا بازی و کار، خیال و واقعیت) ایجاد می کنند، مطرح می شود. و غیره). مطالعه بازی عرصه ویژه ای را برای بازاندیشی این تقابل در اختیار محققان قرار می دهد و در این کتاب سعی شده است با بررسی و ارزیابی مطالعات تحولات کودکان (بازی آنها) در رابطه با تاریخ تحولات انسان شناسان این امر انجام شود. نظریه های آنها). در حین مطالعه در زمینه بازی، در جمع افراد زیادی به فکر فرو رفته ام. ابتدا می‌خواهم از شوهرم، جان شوارتزمن، تشکر کنم که هم به‌عنوان قوی‌ترین حامی و هم به‌عنوان همکار انسان‌شناس، شدیدترین منتقد من بود. حس مزخرف او همیشه بدیع و همچنین آموزنده است. من همچنین از لیندا باربرا استین برای کمک به سبک شرلوک هلمز در یافتن منابع مبهم، بررسی و بررسی متقاطع اطلاعات، و صبر و استقامت در مواجهه با چیزی که گاهی به نظر می رسد هرج و مرج کتابشناختی است، بسیار سپاسگزارم. همچنین از معلمان انسان شناسی خود - پل جی. بوهانان، یوهانس فابیان، ادوارد تی هال و روی واگنر - که جهت گیری های مختلف به طور مستقیم و غیرمستقیم بر رویکرد ارائه شده در این کتاب تأثیر گذاشته است، تشکر ویژه دارم.

Writing a book about play leads to wondering. In writing this book, I wondered first if it would be taken seriously and then if it might be too serious. Eventually, I realized that these concerns were cast in terms of the major dichotomy that I wished to question, that is, the very perva­ sive and very inaccurate division that Western cultures make between play and seriousness (or play and work, fantasy and reality, and so forth). The study of play provides researchers with a special arena for re-thinking this opposition, and in this book an attempt is made to do this by reviewing and evaluating studies of children's transformations (their play) in relation to the history of anthropologists' transformations (their theories). While studying play, I have wondered in the company of many individuals. I would first like to thank my husband, John Schwartzman, for acting as both my strongest supporter and, as an anthropological colleague, my severest critic. His sense of nonsense is always novel as well as instructive. I am also very grateful to Linda Barbera-Stein for her Sherlock Holmes style help in locating obscure references, checking and cross-checking information, and patience and persistence in the face of what at times appeared to be bibliographic chaos. I also owe special thanks to my teachers of anthropology-Paul J. Bohannan, Johannes Fabian, Edward T. Hall, and Roy Wagner-whose various orientations have directly and indirectly influenced the approach presented in this book.