Trade and Technology Networks in the Chinese Textile Industry: Opening Up Before the Reform

هدف این کتاب ردیابی ریشه‌های تاریخی اصلاحات اقتصادی چین است. از دهه‌های 1920 و 1930 پیوندهای محکمی بین صنعت‌گران نساجی چینی و واردکنندگان ماشین‌آلات خارجی در شانگهای و دلتای یانگزی ایجاد شد. علیرغم تکه تکه شدن چین، سهم این شبکه ها در نوسازی کشور مهم و دیرینه بود. شرکت‌های نساجی چینی مانند Dafeng، Dacheng و Lixin که با چالش رشد در یک کشور تکه‌تکه‌شده مواجه شدند، بر بازارهای شهری و همچنین واردات فناوری برای ارتقای تولید خود تمرکز کردند. هنگامی که جنگ علیه ژاپن مسیرهای تجاری را در داخل چین مسدود کرد، این شبکه ها در شانگهای متمرکز شدند، جایی که آنها یک استراتژی توسعه صادرات محور را برای چین در نظر گرفتند که مبتنی بر واردات ماشین آلات و صادرات محصولات تولیدی بود. با این حال، این استراتژی تنها در شانگهای به طور نامطمئن اجرا شد، در حالی که این شهر در سال های اول اشغال ژاپن به عنوان یک فضای بی طرف بود، اما تنها در اواخر دهه 1940 در هنگ کنگ، جایی که صنعت گران نساجی و بیشتر واردکنندگان خارجی مهاجرت کردند، تثبیت شد. . بنابراین، این شبکه ها در هنگ کنگ مجدداً تأسیس شدند، جایی که به صنعتی شدن شهر در دوره جنگ سرد کمک کردند. در همین حال، صنعتگران چینی که در شانگهای و دلتای یانگزی ماندند، مجبور شدند خود را با رژیم مائوئیستی وفق دهند و به تدریج در شرکت‌های دولتی یا سازمان‌های دولتی محلی مانند جبهه متحد یا دفاتر نساجی ادغام شدند. با این حال، از اوایل دهه 1970، پیوندهای بین هنگ کنگ و شانگهای دوباره فعال شد و این شبکه ها، دوباره، نقش کلیدی در مدرن سازی چین، به ویژه در مورد واردات فناوری و صادرات کالاهای تولیدی ایفا کردند. این کتاب با اولین سرمایه گذاری مشترک بین بازرگانان هنگ کنگ و ادارات محلی چین که در آغاز اصلاحات اقتصادی چین در سال 1979 انجام شد، به پایان می رسد.

The aim of this book is to track the historical origins of China’s economic reforms. From the 1920s and 1930s strong ties were built between Chinese textile industrialists and foreign machinery importers in Shanghai and the Yangzi Delta. Despite the fragmentation of China, the contribution of these networks to the modernization of the country was important and longstanding. Facing the challenge of growing in a fragmented country, Chinese textile firms such as Dafeng, Dacheng and Lixin focused on urban markets and also on importing technology for upgrading their production. When the war against Japan blocked trade routes inside China, these networks were concentrated in Shanghai where they envisaged an export-oriented development strategy for China that was based on importing machinery and exporting manufactured products. However, this strategy was only implemented precariously in Shanghai, while the city stood as a neutral space in the first years of the Japanese occupation, but was only consolidated in Hong Kong in the late 1940s, where textile industrialist and most of the foreign importers migrated. These networks were thus reestablished in Hong Kong, where they contributed to the city's industrialization in the Cold War period. Meanwhile, the Chinese industrialists that stayed in Shanghai and the Yangzi Delta had to adapt to the Maoist regime and were progressively incorporated into the state-owned companies or the local government agencies such as the United Front or the Textile bureaus. However, from the early 1970s, the links between Hong Kong and Shanghai were reactivated and these networks played, again, a key role in the modernization of China, especially regarding the imports of technology and exports of manufactured goods. The book ends with the first joint-ventures between Hong Kong businessmen and Chinese local administrations that took place in the beginnings of China's economic reforms in 1979.