Tracking Apollo to the Moon

یکی از جنبه‌های شگفت‌انگیز برنامه پروازهای فضایی سرنشین‌دار ایالات متحده این بود که مردم در سراسر جهان در یکی از بزرگترین ماجراجویی‌های انسان شرکت کنند. همانطور که ما برنامه‌هایی را برای پرواز اولین برنامه پرواز فضایی سرنشین دار ارائه کردیم، بدیهی بود که ما به عملیات گسترده در اطراف زمین نیاز داریم. یکی از چالش برانگیزترین ویژگی های این طرح، ایجاد شبکه ای در سراسر جهان از ایستگاه های ردیابی برای برقراری ارتباط با فضاپیمای در حال گردش بود. در آن زمان، حدود سال‌های 1958 و 59، ساخت این تأسیسات، در مواردی که معلوم شد بخش‌های جغرافیایی بسیار جالبی بود، کار بزرگی بود. کریستوفر سی. کرافت، جونیور استرالیا تقریباً در 180 درجه طول جغرافیایی از سایت پرتاب کیپ کاناورال واقع شده است و بنابراین نه تنها موقعیت منحصر به فردی را اشغال کرده است، بلکه موقعیت بسیار مهمی نیز دارد. تعیین موقعیت فضاپیما هنگام عبور از قاره استرالیا برای تعیین مدار بسیار مهم بود. این مجموعه از پارامترها برای مدیریت صحیح کل عملیات ضروری بود. مواردی مانند زمان آتش‌گیری، مهم‌تر برای بازیابی خدمه، و اطلاعات مورد نیاز برای دریافت سیگنال در هر یک از سایت‌های ردیابی در سراسر جهان، تنها دو نمونه هستند. همچنین، از آنجایی که وضعیت فضانورد و سفینه فضایی برای فرآیند تصمیم‌گیری بسیار حیاتی بود، ایستگاه‌های زیر اطلاعات حیاتی را برای ارزیابی پیشرفت و به تیم کنترل پرواز اجازه می‌دادند تا مشکلاتی را که به‌طور اجتناب‌ناپذیر ایجاد می‌شد، مدیریت کنند. /p>

One of the wonderful aspects of the US Manned Spaceflight Program was the opportunity for people around the entire globe to participate in one of man's greatest adventures. As we laid out the plans for flying the first manned spaceflight program, it was obvious that we would require exten­ sive operations around the earth. One of the most challenging features of this plan was to build a world-wide network of tracking stations to provide communications with the orbiting spacecraft. At the time, about 1958 and 59, the construction of these facilities, in what turned out to be some very interesting pieces of geography, was a tremendous task. Christopher C. Kroft, Jr. Australia is located roughly 180 degrees longitude from the launch site, Cape Canaveral, and so occupied not only a unique position but a very critical one. Determining the position of the spacecraft as it traversed the Australian continent was critical to the orbit determination. This set of parameters was necessary to properly manage the entire operation. Such things as the time of retrofire, paramount to recovery of the crew, and the information required for signal acquisition at each of the tracking sites around the world are but two examples. Also, because the status of the astronaut and the spaceship were extremely critical to the deci­ sion-making process, the stations down under provided vital data to evalu­ ate the progress and to allow the flight control team to manage the problems that inevitably developed.