Traces

که بین سالهای 1910 و 1929 نوشته شده است، ردیابی مهمترین اثر ارنست بلوخ در کنار اصل امید و روح مدینه فاضله در نظر گرفته می شود. این کتاب که کلمات قصار، مقالات، داستان‌ها و حکایات را جمع‌آوری می‌کند، علاقه بلوخ را برای نشان دادن اینکه چگونه توجه به «ردپای» - به نشانه‌هایی که مردم می‌کنند یا به نشانه‌های طبیعی - می‌تواند به عنوان شیوه‌ای برای فلسفه‌پردازی عمل کند، نشان می‌دهد. در مثالی زیبا از اینکه چگونه ادبیات ادبی می‌تواند به رسانه‌ای ممتاز برای فلسفه تبدیل شود، اختراع فلسفی اصلی بلوخ این است که با چیزی شروع شود که ناظر را مکث می‌کند – چیزی که عجیب و شگفت‌انگیز به نظر می‌رسد. او سپس چنین ردپایی را در آگاهی از روابط فرد با خود و با تاریخ دنبال می‌کند، که به عنوان تفکری به ناشناخته، «هنوز نه» و بنابراین در ذات آرمان‌شهر تصور می‌شود.

< I>Traces، شاهکار فلسفه قرن بیستم، متواضع ترین و زیباترین دلیل بر هرمنوتیک آرمانشهری بلوخ است که از ساده ترین، آشناترین و در عین حال چشمگیرترین داستان ها و حکایات منبع و نتیجه آن است. BR>

Written between 1910 and 1929, Traces is considered Ernst Bloch's most important work next to The Principle of Hope and The Spirit of Utopia. This book, which collects aphorisms, essays, stories, and anecdotes, enacts Bloch's interest in showing how attention to "traces"—to the marks people make or to natural marks—can serve as a mode of philosophizing. In an elegant example of how the literary can become a privileged medium for philosophy, Bloch's chief philosophical invention is to begin with what gives an observer pause—what seems strange and astonishing. He then follows such traces into an awareness of the individual's relations to himself or herself and to history, conceived as a thinking into the unknown, the "not yet," and thus as utopian in essence.

Traces, a masterwork of twentieth-century philosophy, is the most modest and beautiful proof of Bloch's utopian hermeneutics, taking as its source and its result the simplest, most familiar, and yet most striking stories and anecdotes.