Toward Transformation in Social Knowledge

این قرن با یک اعتقاد قوی و فراگیر به "قطعیت از طریق علم" مشخص شده است. این اعتقادی است که توسط فیلسوفان، دانشمندان و هیئت های حاکم به طور یکسان پرورش یافته است. و در جایی که اطمینان صوتی نتوانسته متقاعد کند، فناوری مودم بیش از آن را جبران کرده است. در واقع، بالاخره یک قرن پیش بود که پیشرفت چشمگیری به سوی هدفی که نوع بشر به نظر می‌رسید و حقیقتی پایدار بود، داشت. با این حال، با نزدیک شدن به پایان قرن، این باور خوش بینانه شروع به مقابله با مجموعه ای چالش برانگیز از حملات کرده است. علائم نگرانی گسترده به طور فزاینده ای مشهود است، و در فلسفه علم جز بقایای منطق جسورانه ای که زمانی حقیقت را از طریق روش نوید می داد، باقی مانده است. اکنون تغییری عمیق در مفهوم دانش و علم در حال وقوع است - تغییری که ممکن است به اندازه انقلاب کپرنیکی، ظهور داروینیسم یا توسعه نظریه فرویدی مهم باشد. در نتیجه دگرگونی‌های اخیر، انسان‌ها دیگر به‌عنوان مرکز جهان، اساساً متفاوت از حیوانات، یا کاملاً از چشمه‌های فعالیت خود آگاه نیستند. اما در مورد حاضر، با از دست دادن ظرفیت انسان برای دانش عینی مواجه هستیم.

This century has been characterized by a strong and pervasive belief in "certainty through science. " It is a belief that has been nurtured by philosophers, scientists, and governing bodies alike. And, where vocal reassurance has failed to convince, modem technology has more than compensated. It has, in effect, been a century in at last to be making significant headway toward objective which humankind seemed and enduring truth. Yet, as the century winds toward its conclusion, this optimistic belief has begun to confront a challenging array of attacks. Widespread signals of concern are increasingly evident, and in the philosophy of science little but remnants remain of the bold rationale that once promised truth through method. One now senses a profound alteration taking place in both the concept of knowledge and of science-an alteration that may prove to be as significant as the Copernican revolution, the emergence of Darwinism, or the development of Freudian theory. As a result of the latter transformations, humans are no longer seen as the center of the universe, as essentially different from animals, or as fully conscious of the wellsprings of their activity. In the present case, however, we confront the loss of the human capacity for objective knowledge.