Toward a Concrete Philosophy: Heidegger and the Emergence of the Frankfurt School (Signale: Modern German Letters, Cultures, and Thought)

به سوی یک فلسفه بتن واکنش تئودور آدورنو، ماکس هورکهایمر و هربرت مارکوزه به مارتین هایدگر را قبل از اخراج وی پس از روی آوردن به حزب نازی در سال 1933 بررسی می کند. میکو ایمانن ارائه می دهد. نگاهی اجمالی از سه غول آینده نقد اجتماعی قرن بیستم زمانی که هنوز به دنبال صدای فلسفی خود بودند. ایمانن با بازسازی مناظرات نادیده گرفته شده خود با هایدگر و هایدگریان، استدلال می کند که آدورنو، هورکهایمر و مارکوزه کار بزرگ هایدگر در سال 1927، هستی و زمان را به عنوان تلاشی جدی برای مرتبط ساختن مجدد فلسفه با زندگی و به عنوان تحریک آمیزترین چالش برای تشخیص های نوپای ماتریالیستی آنها از نارضایتی مدرنیته اروپایی.

دانش ما از «بحث فرانکفورت» آدورنو با «هایدگریان فرانکفورت» همچنان حکایتی است، حتی اگر به نسخه اولیه ایده دیالکتیک روشنگری منجر شود. از آمیختگی اسطوره و عقل به طور مشابه، شور و شوق هورکهایمر نسبت به سخنرانی‌های افسانه‌ای هایدگر پس از جنگ جهانی اول و انتقاد از هستی و زمان تقریباً به طور کامل مورد توجه قرار نگرفته است. و مناظره جذاب مارکوزه با هایدگر بر سر هگل و منشأ مسئله «هستی و زمان» تاکنون ناشناخته مانده است. خواندن این بحث‌ها به‌عنوان رویارویی‌های فکری ثمربخش و نه تقابل‌های خصمانه، به‌سوی یک فلسفه انضمامی به محققان نظریه انتقادی دیدگاهی جدید و قابل تأمل درباره ظهور مکتب فرانکفورت به عنوان پاسخی به انقلاب فلسفی هایدگر ارائه می‌کند.

Toward a Concrete Philosophy explores the reactions of Theodor Adorno, Max Horkheimer, and Herbert Marcuse to Martin Heidegger prior to their dismissal of him once he turned to the Nazi party in 1933. Mikko Immanen provides a fascinating glimpse of the three future giants of twentieth-century social criticism when they were still looking for their philosophical voices. By reconstructing their overlooked debates with Heidegger and Heideggerians, Immanen argues that Adorno, Horkheimer, and Marcuse saw Heidegger's 1927 magnum opus, Being and Time, as a serious effort to make philosophy relevant for life again and as the most provocative challenge to their nascent materialist diagnoses of the discontents of European modernity.

Our knowledge of Adorno's "Frankfurt discussion" with "Frankfurt Heideggerians" remains anecdotal, even though it led to a proto-version of Dialectic of Enlightenment's idea of the entwinement of myth and reason. Similarly, Horkheimer's enthusiasm over Heidegger's legendary post–World War I lectures and criticism of Being and Time have escaped attention almost entirely. And Marcuse's intriguing debate with Heidegger over Hegel and the origin of the problematic of "being and time" has remained uncharted until now. Reading these debates as fruitful intellectual encounters rather than hostile confrontations, Toward a Concrete Philosophy offers scholars of critical theory a new, thought-provoking perspective on the emergence of the Frankfurt School as a rejoinder to Heidegger's philosophical revolution.