Toulouse-Lautrec

لوترک با دو تن از تحسین برانگیزترین نقاشان دانشگاهی آن روز، لئون بونات و فرناند کورمون مطالعه کرد. مدتی که لوترک در استودیوهای Bonnat و Cormon حضور داشت این مزیت را داشت که او را به عنوان سوژه با برهنه آشنا کرد. در آن زمان طراحی زندگی برهنه اساس تمام آموزش های هنری دانشگاهی در پاریس قرن نوزدهم بود. لوترک زمانی که هنوز دانشجو بود، شروع به کشف زندگی شبانه پاریس کرد، که بزرگترین الهام بخش او بود و در نهایت سلامت او را تضعیف کرد. لوترک هنرمندی بود که توانست بینش خود را از عصری که در آن زندگی می‌کرد، بر تخیل نسل‌های آینده ثابت کند. همانطور که ما دربار انگلیسی چارلز اول را از نگاه ون دایک و پاریس لوئی فیلیپ را از نگاه دومیر می بینیم، پاریس دهه 1890 و رنگارنگ ترین شخصیت های آن را از نگاه لوترک می بینیم. اولین شخصیت بزرگ زندگی شبانه پاریسی که لوترک با او روبرو شد - و مردی که قرار بود نقش مهمی در کمک به لوترک در توسعه بینش هنری خود داشته باشد - خواننده کاباره آریستید بروانت بود. بروانت در دوران طلایی کاباره پاریس به عنوان یک شخصیت قهرمان برجسته بود. در میان بسیاری از نوازندگان دیگری که در دهه 1890 الهام بخش لوترک شدند، رقصندگان لا گولو و والنتین لو دسو (که هر دو در پوستر معروف مولن روژ ظاهر می شوند) و جین آوریل و لوئی فولر، خوانندگان ایوت گیلبرت، می بلفورت و مارسل لندر بودند. ، و بازیگر زن رژان. لوترک به همراه دگا یکی از شاعران بزرگ فاحشه خانه بود. دگا این موضوع را در اواخر دهه 1870 در مجموعه‌ای از چاپ‌های مونوتایپ بررسی کرد که از برجسته‌ترین و شخصی‌ترین آثار او هستند. او ژست‌های ناخوشایند روسپی‌ها و مشتریانشان را با گرمی انسانی و طنز طنزی به تصویر می‌کشد که این آثار را بیش از هر چیز دیگری از دگا به هنر لوترک نزدیک می‌کند. با این حال، صداقتی که لوترک با آن جنبه‌هایی از زندگی را به تصویر می‌کشد که بیشتر هم‌عصران محترم‌ترش ترجیح می‌دادند زیر فرش بکشند، طبیعتاً باعث آزار می‌شد. گنسل منتقد آلمانی احتمالاً به جای بسیاری صحبت کرده است که می‌نویسد: «البته نمی‌توان صحبت از تحسین کسی کرد که استاد بازنمایی همه چیزهای پست و منحرف است. تنها توضیح در مورد این که چگونه چنین کثیفی - هیچ اصطلاح ملایم تری برای آن وجود ندارد - همانطور که الس را می توان به طور عمومی به نمایش گذاشت بدون اینکه فریاد خشم شنیده شود این است که نیمی از عموم مردم اصلاً معنای این چرخه را درک نمی کنند. و دیگری از اعتراف به اینکه آن را درک می کند خجالت می کشد."

Lautrec studied with two of the most admired academic painters of the day, Léon Bonnat and Fernand Cormon. Lautrec’s time in the studios of Bonnat and Cormon had the advantage of introducing him to the nude as a subject. At that time life-drawing of the nude was the basis of all academic art training in nineteenth-century Paris. While still a student, Lautrec began to explore Parisian nightlife, which was to provide him with his greatest inspiration, and eventually undermined his health. Lautrec was an artist able to stamp his vision of the age in which he lived upon the imagination of future generations. Just as we see the English court of Charles I through the eyes of van Dyck and the Paris of Louis-Philippe through the eyes of Daumier, so we see the Paris of the 1890s and its most colourful personalities, through the eyes of Lautrec. The first great personality of Parisian nightlife whom Lautrec encountered – and a man who was to play an important role in helping Lautrec develop his artistic vision – was the cabaret singer Aristide Bruant. Bruant stood out as an heroic figure in what was the golden age of Parisian cabaret. Among the many other performers inspiring Lautrec in the 1890s were the dancers La Goulue and Valentin-le-Desossé (who both appear in the famous Moulin Rouge poster), and Jane Avril and Loïe Fuller, the singers Yvette Guilbert, May Belfort and Marcelle Lender, and the actress Réjane. Lautrec was, along with Degas, one of the great poets of the brothel. Degas explored the theme in the late 1870s in a series of monotype prints that are among his most remarkable and personal works. He depicts the somewhat ungainly posturing of the prostitutes and their clients with human warmth and a satirical humour that brings these prints closer to the art of Lautrec than anything else by Degas. However, the truthfulness with which Lautrec portrayed those aspects of life that most of his more respectable contemporaries preferred to sweep under the carpet naturally caused offence. The German critic Gensel probably spoke for many when he wrote: “There can of course be no talk of admiration for someone who is the master of the representation of all that is base and perverse. The only explanation as to how such filth – there can be no milder term for it – as Elles can be publicly exhibited without an outcry of indignations being heard is that one half of the general public does not understand the meaning of this cycle at all, and the other is ashamed of admitting that it does understand it.”