Topologies of the Flesh: A Multidimensional Exploration of the Lifeworld

مفهوم «جسم» در اصطلاح فلسفی از نوشته‌های موریس مرلوپونتی سرچشمه می‌گیرد. این کلمه‌ای بود که او برای نام‌گذاری قلمرو عینی بدن‌های حساس و فرآیندهای زندگی که توسط انتزاع‌های علم، فناوری و فرهنگ مدرن تحت الشعاع قرار گرفته است، استفاده کرد. توپولوژی، به درک متعارف، شاخه‌ای از ریاضیات است که به ویژگی‌های اشکال هندسی مربوط می‌شود که وقتی شکل‌ها کشیده یا تغییر شکل می‌دهند، ثابت می‌مانند.

توپولوژی‌های گوشت ترکیبی اصلی از تفکر قاره ای و تخیل ریاضی است. استیون ام. روزن حوزه جدیدی از تحقیقات فلسفی را باز می کند: پدیدارشناسی توپولوژیک. او از طریق کاربرد منحصر به فرد خود از ریاضیات کیفی، رویکردهای مرلوپونتی و هایدگر را گسترش داد تا کاوشی دقیق از ابعاد ناشناخته قبلی تجربه انسانی و جهان طبیعی ارائه دهد.

تلفیق بی سابقه توپولوژی و روزن. انگیزه پدیدارشناسی برای کمک به غلبه بر دوگانگی فراگیر فلسفه معاصر و فرهنگ غرب به طور کلی است. برای تکمیل این موضوع، او باید به موضع دوگانه خود به عنوان نویسنده بپردازد. روزن با به چالش کشیدن حالت سنتی جدایی و گمنامی نویسنده، حضور او را به وضوح در فصل آخر خود احساس می کند و تحلیل فلسفی او به واقعیتی زنده تبدیل می شود.

The concept of “flesh” in philosophical terms derives from the writings of Maurice Merleau-Ponty. This was the word he used to name the concrete realm of sentient bodies and life processes that has been eclipsed by the abstractions of science, technology, and modern culture. Topology, to conventional understanding, is the branch of mathematics that concerns itself with the properties of geometric figures that stay the same when the figures are stretched or deformed.

Topologies of the Flesh is an original blend of continental thought and mathematical imagination. Steven M. Rosen opens up a new area of philosophical inquiry: topological phenomenology. Through his unique application of qualitative mathematics, he extends the approaches of Merleau-Ponty and Heidegger so as to offer a detailed exploration of previously uncharted dimensions of human experience and the natural world.

Rosen’s unprecedented marriage of topology and phenomenology is motivated by the desire to help overcome the pervasive dualism of contemporary philosophy and Western culture at large. To carry this to completion, he must address his own dualistic stance as author. Challenging the author’s traditional posture of detachment and anonymity, Rosen makes his presence vividly felt in his final chapter, and his philosophical analysis is transformed into a living reality.